Παρέα είμαστε εδώ και περίπου 30 χρόνια.
Μεγαλώσαμε μαζί. Στην ίδια γειτονιά, ίδιο στενό. Δρόμος τότε, βγαίναμε και παίζαμε. Στην αυλή, στο πεζοδρόμιο, στο προαύλιο του σχολείου, στο παρκάκι. Τώρα δρόμοι, κεντρικοί και επικίνδυνοι. Τσιμέντο και πολυκατοικία. Αίσχος σχηματοποιημένο. Σχήματα τσιμενταρισμένα.
Αμέσως μετά το σχολείο, παιδιά θυμάμαι, βγαίναμε για παιχνίδι και αν δεν φώναζαν οι γιαγιάδες ή οι μανάδες μας, δεν είχαμε σκοπό να μαζευτούμε ακόμη και αν σουρούπωνε ή βράδιαζε. Ακόμη και όταν μας κατάφερναν και μας μάζευαν στα σπίτια μας, για διάβασμα, για ξεκούραση, για μπάνιο, εμείς πάλι φωνάζαμε από τις αυλές : θα βρεθούμε το απόγευμα ( μετά από χρόνια συνειδητοποίησα πως μετά το βράδυ που μαζευόμασταν ερχόταν ο ύπνος και όχι το απόγευμα που θέλαμε εμείς, για να πάμε πάλι για παιχνίδι ).
Τέσσερις καλοί φίλοι. Φιλαράκια. Κολλητοί. Συμπάσχοντες στον ίδιο πόνο : πότε θα πάμε για παιχνίδι. Πολύ μετά από το 1940 και πολύ πριν το 2000, κάπου εκεί προσδιορίζετε η γενέθλια ημερομηνία του καθενός από εμάς. Δημοτικό σχολείο, μαγεία. Γυμνάσιο, καλά ήταν. Λύκειο, δύσκολα. . . Τότε - θέλω να το λάβετε σοβαρά υπόψιν σας - δεν είχαμε και Υπουργό Παιδείας, δικό μας παιδί. Σιγά μη σας πω ποιος ήταν Υπουργός Παιδείας τότε. Δεν καρφώνομαι εύκολα.
Τα χρόνια περνούσαν και πάλι περνάνε. Μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε, όλοι. Γίναμε, το απωθημένο των γονιών μας. Ότι εκείνοι δεν έγιναν, έκαναν εμάς. Μόνον ο πατέρας του ενός φίλου, ήταν δάσκαλος. Οι υπόλοιποι, αστοί βέβαια, μα μικροαστοί. Ο δάσκαλος, μας συμβούλευε και μας προέτρεπε σε ενέργειες και πράξεις. Οι υπόλοιποι σε παιχνίδι και ξενοιασιά.
Όταν τελειώσαμε και τις στρατιωτικές μας υποχρεώσεις και μόνιμα επιλέξαμε την Ροδόπη, το σκαλοπάτι της ανάπτυξης, για να κατοικήσουμε, δημιουργήσαμε έναν δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ μας, ζωντανό και δημιουργικό. Ρε, τι έπαθα και ομιλώ ως τους άρχοντες αυτού του τόπου, της Ροδόπης, της Κομοτηνής μας ; ; ;
Πολιτικά όντα από τότε, ακούγαμε τους μεγαλύτερους και τους γονείς μας να λογοφέρουν πολλές φορές για τα πολιτικά. Τα χρόνια των μπλε και πράσινων καφενείων.
Ο μικρόκοσμός μας, αποτελούσε και αποτελεί μια αποτύπωση μικρή αλλά καθαρή της όποιας κοινωνικής ή πολιτικής ομάδας. Ότι δηλαδή γινόταν και γίνεται στην δική μας παρέα τα ίδια ακριβώς γίνονται και σε συλλόγους, ομάδες ακόμη και κόμματα.
Οι δύο από τους φίλους ακολούθησαν την δουλειά του πατέρα τους. Οι άλλοι δύο γίναμε λαμπροί επιστήμονες. Η λαμπρότητα έχει να κάνει με το γνωστικό επίπεδο, γιατί το οικονομικό επίπεδο το βλέπω λιγάκι χαμηλό, έως… δεν έχει άλλο πιο κάτω. Όλοι μας δηλαδή, έχουμε οικονομική επιφάνεια. Θα μου πείτε και ο πάτος της θάλασσας ή ο πάτος ενός βαρελιού, επιφάνεια νοείται κατά την μαθηματική επιστήμη.
Οι ακαδημαϊκές γνώσεις του καθενός από εμάς, άλλους τους βοήθησαν στο βιοποριστικό τους επάγγελμα και άλλους απλά δεν τους βάρυναν κιόλας. Μαγαζάτορας ο ένας, έμπορος και μάλιστα από τους καλούς. Γεγονός που πιστοποιούν και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Όταν αναφέρονται στον φίλος μας, με τα καλύτερα λόγια συνάδελφοι του, επαγγελματίες, όλοι εμείς περήφανοι απολαμβάνουμε την κοινωνική του θέση. Δίπλα στο κατάστημά του, πως τα έφερε η ζωή ε !!!!!!, υπάρχει και το μαγαζί του άλλου μας παιδικού φίλου. Παρεούλα και εδώ, γειτονιά επαγγελματική. Μια ζωή γείτονες και φίλοι, πάνω απ’ όλα.
Η συζήτηση τις τελευταίες εβδομάδες, είτε με ουίσκι είτε με ρετσίνα, έχει ένα και μοναδικό θέμα. Η παρέα είναι προβληματισμένη. Το μαγαζί του ενός φίλου μας δεν πάει καλά. Έχει προβλήματα. Οικονομικά κατ’ αρχήν. Πολλά δανεικά, αβεβαιότητα οικονομική, αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Παράλληλα πολλοί είναι αυτοί που περνάνε από το κατάστημα και τους βλέπεις, δεν γυρίζουν ούτε να κοιτάξουν μέσα. Έχει χάσει την αίγλη και την φήμη του, το μαγαζί. Η αλήθεια είναι πως φρόντισε και ο φίλος μας να δώσει δικαίωμα. Λέγετε – λέγετε είπα, πως έπαιζε σε στοιχήματα παράνομα και μη, παρακολουθούσε τηλέφωνα παράνομα και μη, έκανε συναλλαγές παράνομες και μη, ακόμη και real estate λέγετε πως έκανε, παράνομα και μη. Γενικά η κατάσταση δεν πηγαίνει καλά. Είμαστε όλοι στεναχωρημένοι και θεωρώ πως νοιώθουμε και συνυπεύθυνοι για αυτό το χάλι, που έφτασε ο φίλος μας.
Ο έτερος κολλητός μας, διατηρεί ιατρείο στην απέναντι πολυκατοικία, από τα μαγαζιά των άλλων δύο. Είπαμε η ζωή και οι συμπτώσεις φρόντισαν ώστε να είμαστε γείτονες και επαγγελματικά. Για τον γιατρό μας λοιπόν ξέρουμε… χρόνια τώρα. Δεν έχει, ο άνθρωπος. Ούτε δουλειά, ούτε λεφτά. Εκ του ασφαλούς λοιπόν κρίνει κατακρίνει, επικρίνει τις όποιες κινήσεις των απέναντι φίλων του. Ο ίδιος, ελεύθερος επαγγελματίας και αυτός μα δεν μπόρεσε να προοδεύσει. Γνώμη όμως έχει και μάλιστα την μεγαλύτερη και την πιο τρανταχτή.
Σε μια ύστατη προσπάθεια να περισώσω το ότι είναι δυνατόν να σωθεί, σκέφτηκα και πρότεινα εχθές ένα πλάνο στην ομάδα, στην παρέα, στα φιλαράκια. Δύο καταστήματα, δύο επιχειρήσεις, δύο και οι επιχειρηματίες. Πρότεινα λοιπόν ο ένας, αυτός που κρατιέται οικονομικά να βοηθήσει τον άλλον. Όχι με δεκανίκια ή με δανεικά. Να αγοράσει την επιχείρησή του. Να πληρώσει το όποιο τίμημα προσδιορίσουμε, ακόμη και όλοι μαζί και να βοηθηθεί έτσι και ο έτερος φίλος. Το δύσκολο είναι πως είμαστε όλοι κοινωνοί των προβλημάτων του Κώστα. Ο Κώστας λοιπόν, που δεν πάει καλά, συμφώνησε μα ήθελα να το κάνουμε και επικοινωνιακά. Να μην φανεί δηλαδή πως παραπατάει και στο τέλος πέφτει. Να φανεί πως κάποιος τον έσπρωξε και έπεσε. Κάποιος τον έριξε δηλαδή. Κάποιος τον αφαίρεσε την ισχνή πλειοψηφία, που είχε στην επιχειρηματική δράση της εργασίας του. Αυτό τον μάρανε, αλλά … το ήθελε.
Ακόμη και οι εκπρόσωποί του, η γυναίκα του και τα παιδιά του, παρακαλούσαν να τελειώνουν με αυτή την γάγγραινα. Τον συμβούλευαν λοιπόν να προχωρήσει στο σχέδιο που πρότεινα, έτσι ώστε να απαλλαγούν από την ζημιογόνα πλέον επιχείρηση ή να τους λυπηθούν από τις τράπεζες και τους φορείς και να τους στηρίξουν και πάλι αναδεικνύοντάς τους σε αρχηγούς του επαγγελματικού τους αντικειμένου. Είχαν δηλαδή, δολίως, στο πίσω μέρος του μυαλού τους και την περίπτωση της αναζωπύρωσης, της αναγέννησης και της αναδημιουργίας. Στην επανίδρυση αυτή ήλπιζαν πάρα πολύ, γιατί ήξεραν καλά πως 5 χρόνια τώρα, από τον Μάρτη του 2004, έτσι κορόιδευαν και τις τράπεζες αλλά και τους πελάτες τους. Με κομπογιαννιτισμούς και παρελκυστική τακτική. Ακόμη μια φορά πέρυσι – τέτοιος καιρός ήταν πάλι - κόντεψε να τα ‘τινάξει’ η επιχείρηση, η οποία είχε πάρει και φωτιά μάλιστα. Πήρε φωτιά και κάηκε ολοσχερώς, αλλά τα λεφτά ο Κώστας τα χρησιμοποίησε, όπως είπαμε, για να ορθοποδήσει ο ίδιος και όχι η επιχείρησή του. Από τότε φυσικά οι εκπρόσωποι της επιχείρησης του Κώστα, εξελίχθηκαν σε μεγάλα στελέχη της οικογένειας και της επιχείρησης, ενώ μέχρι πριν ήταν μόνον μαθητές Λυκείου ή καλές νοικοκυρές. Οι εκπρόσωποι. Του Κώστα.
Ο γιατρός, από απέναντι έλεγε, έλεγε, έλεγε, ανέξοδα και απερίσκεπτα ορισμένες φορές. Είχε και αυτός τα στραβά του. Άλλο, Το Τι μου γίνεσαι και άλλο Το Τι μου κάνεις. Άλλα έλεγε και ο δικός του εκπρόσωπος και άλλα ο Αλέκος μας. Ο Αλέκος δεν καταλαβαίνει και πολλά – πολλά. Τον εκπρόσωπό του, ούτε τον είπε να ανακατεύεται, ούτε τον θέλει να ανακατεύεται. Δεν τον διόρισε λοιπόν ο Αλέκος, ούτε καν εκπρόσωπος είναι. Στην δική τους οικογένεια, του Αλέκου, λένε πως είναι αρχηγός. Ε !!! και… Λέμε εμείς, μετά το δεύτερο ουίσκι, βέβαια. Με την ρετσίνα δεν το μέτρησα, πότε αρχίζουμε και κοροϊδεύουμε τον εκπρόσωπο, ε !!! συγνώμη, τον αρχηγό ε !!! συγνώμη, την γυναίκα του Αλέκου. Έλα όμως, που είναι νεότατη και όμορφη. Την ακούς, δεν σε κουράζει. Μέχρι εκεί όμως. Του γιατρού. Του απέναντι.
Για την επιχείρηση του Κώστα ο Αλέκος είχε άποψη, σχέδιο και πλάνο. Να ενταχθεί… σε ένα πρόγραμμα, έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες… ανάκαμψης. Να χρηματοδοτήσει το κράτος… την επιχείρηση και μόλις αρχίζει να ορθοποδεί… να σχηματιστεί ένας προοδευτικός συνασπισμός ανθρώπων και ιδεών… έτσι ώστε να τηρηθούν οι αναγκαίες συνθήκες…. κοινωνικής και οικονομικής συνοχής. Το είπα από την αρχή, άρα αμαρτία δεν έχω. Ανέξοδα και απερίσκεπτα. Για να βάλει το χέρι στην τσέπη και να αγοράσει την επιχείρηση του Κώστα, ούτε λόγος βέβαια. Το γνωρίζουμε, δεν έχει λεφτάκια ο Αλέκος, …μα … λέει.
Εμένα γνώμη μου ήταν βέβαια αλλά ήμουν και απαισιόδοξος. Δεν ήξερα αν θα μπορούσε να σταθεί μια τέτοια δουλειά. Δεν ήξερα αν ήταν ισόρροπα σωστό αυτό που πρότεινα ή μήπως αδικούσα κάποιον. Φοβόμουν μήπως χαλάσει ακόμη και η φιλία μας από μια τέτοια πρόταση ή απόφαση. Παρακινδυνευμένο και επικίνδυνο το σχέδιο. Μα δεν πάει άλλο. Σας το λέω ειλικρινά, το ακούω και από τον κόσμο γύρω μου. Στο καφενείο, στη λαϊκή αγορά, στην πλατεία, παντού, δεν πάει άλλο ρε Κώστα. Λαοφιλής ο Κώστας, όλοι τον γνωρίζουν και όλοι θα ήθελαν να τον βοηθήσουν, όλοι όσοι δεν έμαθαν για τα σκάνδαλά του και για τις ανομίες του. Μα οι περισσότεροι σίγουρα παρακαλάνε και θέλουν να ξεκουμπιστεί να φύγει από την θέση που βρίσκεται και έτσι να ανοίξει ο δρόμος για κάποιον άλλον. Σε καλή θέση το μαγαζί, πολλοί το λιγουρεύονται.
Πολλοί είναι αυτοί που κρυφοκοιτάζουν και καλοσκέφτονται κάτι παρόμοιο με τη δική μου πρόταση. Σκέφτονται να την στηρίξουν, την πρόταση αυτή, να αναλάβει δηλαδή ο φίλος από δίπλα την επιχείρηση. Σοβαρά πλέον προβληματισμένοι ελπίζουν κάποιος να το προτείνει, κάτι τέτοιο και αυτοί να συνηγορήσουν, να ψηφίσουν θετικά και να περάσει η επιχείρηση στα χέρια, του φίλου, του Κώστα. Μακάρι, θεέ μου….., μακάρι.
Πάλι από μακριά κοιτάζω και ξανασκέφτομαι το όλο εγχείρημα. Είναι δυνατόν ; Είναι επαρκές ; Μπορεί ο φίλος από δίπλα να διαχειριστεί και την επιχείρηση του Κώστα ; Εδώ την δική του και με δυσκολία την καταφέρνει. Τα πάει καλά, αλλά πάντα με δυσκολία και με πολύ προσωπική εργασία. Στην περίπτωση που όλοι συναποδεχθούμε κάτι τέτοιο πρέπει να βοηθήσουμε όλοι τον Γιώργο να αναλάβει και να αναπτύξει σωστά την επιχείρηση που θα έχει αφήσει ο Κώστας μας. Στην παρέα όλοι συμφωνούμε πως ο Κώστας είναι ο καταλληλότερος, αλλά τώρα τελευταία έχουμε την αίσθηση πως και ο Γιώργος μπορεί. Μπορεί άραγε ;
Η απόφαση πρέπει να είναι του ιδίου του Γιώργου. Μόνος του, με τους ανθρώπους που ο ίδιος θεωρεί ικανά δικούς του, πρέπει να αποφασίσει. Στην θέση του, ειλικρινά, δεν γνωρίζω το τι θα έκανα. Αν με ρωτήσει, δεν πρόκειται ευθεία, να του πω την άποψή μου. Με τίποτα. Ξέρει εκείνος. Ακούει από εδώ κι εκεί και πιστεύω ξέρει ποια άποψη αφήνω να εννοηθεί προς τα έξω. Προς τους φίλα προσκείμενους. Στηρίζω σίγουρα το ότι πρότεινα στην παρέα. Έτσι πρέπει να λέω. Δεν είμαι σίγουρος όμως. Δεν ξέρω.
Τελικά, εκείνο που πιστεύω πως θα κάνει ο Γιώργος είναι να μην δεχθεί. Δεν πιστεύω πως ΔΕΝ είναι χαζός ή ανώριμος για να δεχθεί. Γιατί να θέλει να πάρει και να διαχειριστεί μια επιχείρηση υπερχρεωμένη ; Γιατί ; Η οικονομική κατάσταση παγκοσμίως δεν πάει καλά. Φυσικά το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα μας φυσικά, πάει λίγο καλύτερα, επειδή οι τράπεζες μπορούν να εγγυηθούν κάποια πράγματα, κάποια ποσά. Είναι ακριβώς τα ποσά που με περισσή αναίδεια και με την ανοχή του κράτους μας κατακλέβουν. Η συμφωνία απλή και κατανοητή : Κλέψτε όσο θέλετε, αν όμως σας χρειαστώ – που δεν το νομίζω – θα σας έχω κοντά μου να λέμε στον κοσμάκη ότι θα εγγυηθούμε μέχρι 100.000 € των καταθέσεις του ; Όπερ και έγινε.
Από εκεί αν ξεκινήσεις σιγά – σιγά φτάνεις και στον Γιώργο της παρέας μας. Γιατί να θέλει λοιπόν να ανεβεί στην δύσκολη αυτή θέση. Του διαχειριστή τέτοιων καταστάσεων που ζούμε λίγο έως πολύ όλοι μας ; E ; Σας ρωτώ. Γιατί ; Να τον βάλουν είναι άλλο και άλλο να θέλει να πάει μόνος του. Άλλο είναι δηλαδή να έρθουν κάποιοι κύριοι με δύναμη, οικονομική, πολιτική, κοινωνική και να του πούνε να καβαλήσει και να ξεκινήσει έναν αγώνα επιβίωσης και άλλο είναι να τρέχει μόνος του να επηρεάζει από εδώ και από εκεί ανθρώπους και καταστάσεις. Η πολιτική του ώριμου φρούτου δεν λειτουργεί μόνο υπέρ αυτού που πέφτει. Αυτός που πέφτει έτσι κι αλλιώς μα ζήτησε να το παρουσιάσομε ως πέσιμο. Λειτουργεί λυτρωτικά θα έλεγα και γι’ αυτόν που έρχεται. Αποτελεί λύση σωτηρίας και όχι ανάγκης. Θεωρείται από όλους, την πλατιά βάση δηλαδή ως ενδεδειγμένη απόφαση και όχι τοποθέτηση άνευ ουσίας και περιεχομένου.
Λέτε όλα αυτά να διέκρινε ο Γιώργος και να περιμένει. Λέτε να θέλει να λειτουργήσουν όλα βάση προδιαγεγραμμένου σχεδίου, που συνάμα είμαστε και εμείς πρωταγωνιστές. Οδηγούμε την κατάσταση εκεί, ίσως και εν αγνοία μας. Ίσως αυτό που πρότεινα στους φίλους να αποτελούσε ένα απλοϊκό συμπέρασμα συμπεριφορών, που κάποιοι μας επέβαλαν να υιοθετήσουμε. Ίσως.
Αυτό που γνωρίζω πλέον μετά από αυτή την ανάλυση και παρουσίαση είναι πως συγχαίρω και επιβραβεύω τον Γιώργο που δεν θέλει να αναλάβει.
Εσύ θα αναλάμβανες ; ; ;
Σε ρωτάω και περιμένω μία καθαρή απάντηση. Θα πήγαινες να αναλάβεις ένα μαγαζί που βουλιάζει ; Όχι βέβαια.
Θα πήγαινες να διαχειριστείς μια κρίση, που αυτή τη στιγμή φαίνεται πως δεν έχει διέξοδο από πουθενά ; Μα πουθενά. Όχι βέβαια.
Είσαι διατεθειμένος να αναλάβεις μια επικίνδυνη κατάσταση, γενικότερα ; Όχι βέβαια. Γιατί ξέρεις πολύ καλά πως ούτε ευχαριστώ, ούτε μπράβο θα ακούσεις. Από ότι φαίνεται έτσι φαίνεται πως θα πράξει και ο Γιώργος. Δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη μιας επιχείρησης της οποίας δεν συνετέλεσε σε τίποτα για το κατάντημά της. Στο χάλι που έφτασε το μαγαζί ο Κώστας, δεν φαίνεται αποφασισμένος ο Γιώργος να το αναλάβει. Το ίδιο, έτσι όπως είναι.
Από την αρχή, θεωρούμε όλοι στην παρέα πως μπορεί να ξεκινήσει μια επιχείρηση και να την κάνει να μεγαλουργήσει. Αυτήν την κουτσή, την κολοβή, την στραβή και αλλήθωρη δεν την θέλει, με τίποτα.
Τελικά, κατέληξα μου φαίνεται πλέον σε μια άποψη. Μπράβο Γιώργο. Σωστή η απόφασή σου να μην θέλεις να αναλάβεις τίποτα και από κανέναν. Φίλοι είμαστε. Ηλίθιοι δεν είμαστε.
Μπράβο Γιώργο.
Μπράβο Γιώργο Παπανδρέου. Θεωρούμαι όλοι μας πλέον πως με το δίκιο σου δεν θέλεις να κάνεις ηρωισμούς και μεγαλοσύνες άκαιρα και άστοχα. Πρέπει να κατασταλάξει η κατάσταση. Να τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα το μαγαζί και μετά να δούμε τι θα κάνουμε. Όχι έτσι.
Έτσι με τίποτα δεν πρέπει να πάρεις το υπερχρεωμένο και κακομοιριασμένο κατάστημα και να ξεκινήσεις από πολύ πίσω για να αποδείξεις πάρα πολλά.
Μπράβο και πάλι Γιώργο.
Οι φίλοι σου, όλοι εμείς, θα είμαστε πάντα δίπλα σου. Να σε βοηθάμε. Αν μας χρειαστείς. Οι φίλοι που θέλουν το καλό σου, αλλά και το καλό του καταστήματος που θέλεις να αναλάβεις.
Φίλε Γιώργο, ξέρεις πως και για τον Κώστα το ίδιο θέλαμε και με το ίδιο πάθος τον στηρίξατε όλοι σας, όταν έπρεπε. Εκείνος … μας πρόδωσε όμως. Δεν φταίνε οι εκπρόσωποί του. Ο ίδιος φταίει. Σε μας, για μας, ο ίδιος μόνο θα φταίει. Πάντα. Μέχρι να φύγει. Ο ίδιος αλλά και εμείς, αλλά και εσείς. Τέτοιοι που είμαστε – τέτοιοι μας χρειάζονται.
Μεγαλώσαμε μαζί. Στην ίδια γειτονιά, ίδιο στενό. Δρόμος τότε, βγαίναμε και παίζαμε. Στην αυλή, στο πεζοδρόμιο, στο προαύλιο του σχολείου, στο παρκάκι. Τώρα δρόμοι, κεντρικοί και επικίνδυνοι. Τσιμέντο και πολυκατοικία. Αίσχος σχηματοποιημένο. Σχήματα τσιμενταρισμένα.
Αμέσως μετά το σχολείο, παιδιά θυμάμαι, βγαίναμε για παιχνίδι και αν δεν φώναζαν οι γιαγιάδες ή οι μανάδες μας, δεν είχαμε σκοπό να μαζευτούμε ακόμη και αν σουρούπωνε ή βράδιαζε. Ακόμη και όταν μας κατάφερναν και μας μάζευαν στα σπίτια μας, για διάβασμα, για ξεκούραση, για μπάνιο, εμείς πάλι φωνάζαμε από τις αυλές : θα βρεθούμε το απόγευμα ( μετά από χρόνια συνειδητοποίησα πως μετά το βράδυ που μαζευόμασταν ερχόταν ο ύπνος και όχι το απόγευμα που θέλαμε εμείς, για να πάμε πάλι για παιχνίδι ).
Τέσσερις καλοί φίλοι. Φιλαράκια. Κολλητοί. Συμπάσχοντες στον ίδιο πόνο : πότε θα πάμε για παιχνίδι. Πολύ μετά από το 1940 και πολύ πριν το 2000, κάπου εκεί προσδιορίζετε η γενέθλια ημερομηνία του καθενός από εμάς. Δημοτικό σχολείο, μαγεία. Γυμνάσιο, καλά ήταν. Λύκειο, δύσκολα. . . Τότε - θέλω να το λάβετε σοβαρά υπόψιν σας - δεν είχαμε και Υπουργό Παιδείας, δικό μας παιδί. Σιγά μη σας πω ποιος ήταν Υπουργός Παιδείας τότε. Δεν καρφώνομαι εύκολα.
Τα χρόνια περνούσαν και πάλι περνάνε. Μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε, όλοι. Γίναμε, το απωθημένο των γονιών μας. Ότι εκείνοι δεν έγιναν, έκαναν εμάς. Μόνον ο πατέρας του ενός φίλου, ήταν δάσκαλος. Οι υπόλοιποι, αστοί βέβαια, μα μικροαστοί. Ο δάσκαλος, μας συμβούλευε και μας προέτρεπε σε ενέργειες και πράξεις. Οι υπόλοιποι σε παιχνίδι και ξενοιασιά.
Όταν τελειώσαμε και τις στρατιωτικές μας υποχρεώσεις και μόνιμα επιλέξαμε την Ροδόπη, το σκαλοπάτι της ανάπτυξης, για να κατοικήσουμε, δημιουργήσαμε έναν δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ μας, ζωντανό και δημιουργικό. Ρε, τι έπαθα και ομιλώ ως τους άρχοντες αυτού του τόπου, της Ροδόπης, της Κομοτηνής μας ; ; ;
Πολιτικά όντα από τότε, ακούγαμε τους μεγαλύτερους και τους γονείς μας να λογοφέρουν πολλές φορές για τα πολιτικά. Τα χρόνια των μπλε και πράσινων καφενείων.
Ο μικρόκοσμός μας, αποτελούσε και αποτελεί μια αποτύπωση μικρή αλλά καθαρή της όποιας κοινωνικής ή πολιτικής ομάδας. Ότι δηλαδή γινόταν και γίνεται στην δική μας παρέα τα ίδια ακριβώς γίνονται και σε συλλόγους, ομάδες ακόμη και κόμματα.
Οι δύο από τους φίλους ακολούθησαν την δουλειά του πατέρα τους. Οι άλλοι δύο γίναμε λαμπροί επιστήμονες. Η λαμπρότητα έχει να κάνει με το γνωστικό επίπεδο, γιατί το οικονομικό επίπεδο το βλέπω λιγάκι χαμηλό, έως… δεν έχει άλλο πιο κάτω. Όλοι μας δηλαδή, έχουμε οικονομική επιφάνεια. Θα μου πείτε και ο πάτος της θάλασσας ή ο πάτος ενός βαρελιού, επιφάνεια νοείται κατά την μαθηματική επιστήμη.
Οι ακαδημαϊκές γνώσεις του καθενός από εμάς, άλλους τους βοήθησαν στο βιοποριστικό τους επάγγελμα και άλλους απλά δεν τους βάρυναν κιόλας. Μαγαζάτορας ο ένας, έμπορος και μάλιστα από τους καλούς. Γεγονός που πιστοποιούν και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Όταν αναφέρονται στον φίλος μας, με τα καλύτερα λόγια συνάδελφοι του, επαγγελματίες, όλοι εμείς περήφανοι απολαμβάνουμε την κοινωνική του θέση. Δίπλα στο κατάστημά του, πως τα έφερε η ζωή ε !!!!!!, υπάρχει και το μαγαζί του άλλου μας παιδικού φίλου. Παρεούλα και εδώ, γειτονιά επαγγελματική. Μια ζωή γείτονες και φίλοι, πάνω απ’ όλα.
Η συζήτηση τις τελευταίες εβδομάδες, είτε με ουίσκι είτε με ρετσίνα, έχει ένα και μοναδικό θέμα. Η παρέα είναι προβληματισμένη. Το μαγαζί του ενός φίλου μας δεν πάει καλά. Έχει προβλήματα. Οικονομικά κατ’ αρχήν. Πολλά δανεικά, αβεβαιότητα οικονομική, αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Παράλληλα πολλοί είναι αυτοί που περνάνε από το κατάστημα και τους βλέπεις, δεν γυρίζουν ούτε να κοιτάξουν μέσα. Έχει χάσει την αίγλη και την φήμη του, το μαγαζί. Η αλήθεια είναι πως φρόντισε και ο φίλος μας να δώσει δικαίωμα. Λέγετε – λέγετε είπα, πως έπαιζε σε στοιχήματα παράνομα και μη, παρακολουθούσε τηλέφωνα παράνομα και μη, έκανε συναλλαγές παράνομες και μη, ακόμη και real estate λέγετε πως έκανε, παράνομα και μη. Γενικά η κατάσταση δεν πηγαίνει καλά. Είμαστε όλοι στεναχωρημένοι και θεωρώ πως νοιώθουμε και συνυπεύθυνοι για αυτό το χάλι, που έφτασε ο φίλος μας.
Ο έτερος κολλητός μας, διατηρεί ιατρείο στην απέναντι πολυκατοικία, από τα μαγαζιά των άλλων δύο. Είπαμε η ζωή και οι συμπτώσεις φρόντισαν ώστε να είμαστε γείτονες και επαγγελματικά. Για τον γιατρό μας λοιπόν ξέρουμε… χρόνια τώρα. Δεν έχει, ο άνθρωπος. Ούτε δουλειά, ούτε λεφτά. Εκ του ασφαλούς λοιπόν κρίνει κατακρίνει, επικρίνει τις όποιες κινήσεις των απέναντι φίλων του. Ο ίδιος, ελεύθερος επαγγελματίας και αυτός μα δεν μπόρεσε να προοδεύσει. Γνώμη όμως έχει και μάλιστα την μεγαλύτερη και την πιο τρανταχτή.
Σε μια ύστατη προσπάθεια να περισώσω το ότι είναι δυνατόν να σωθεί, σκέφτηκα και πρότεινα εχθές ένα πλάνο στην ομάδα, στην παρέα, στα φιλαράκια. Δύο καταστήματα, δύο επιχειρήσεις, δύο και οι επιχειρηματίες. Πρότεινα λοιπόν ο ένας, αυτός που κρατιέται οικονομικά να βοηθήσει τον άλλον. Όχι με δεκανίκια ή με δανεικά. Να αγοράσει την επιχείρησή του. Να πληρώσει το όποιο τίμημα προσδιορίσουμε, ακόμη και όλοι μαζί και να βοηθηθεί έτσι και ο έτερος φίλος. Το δύσκολο είναι πως είμαστε όλοι κοινωνοί των προβλημάτων του Κώστα. Ο Κώστας λοιπόν, που δεν πάει καλά, συμφώνησε μα ήθελα να το κάνουμε και επικοινωνιακά. Να μην φανεί δηλαδή πως παραπατάει και στο τέλος πέφτει. Να φανεί πως κάποιος τον έσπρωξε και έπεσε. Κάποιος τον έριξε δηλαδή. Κάποιος τον αφαίρεσε την ισχνή πλειοψηφία, που είχε στην επιχειρηματική δράση της εργασίας του. Αυτό τον μάρανε, αλλά … το ήθελε.
Ακόμη και οι εκπρόσωποί του, η γυναίκα του και τα παιδιά του, παρακαλούσαν να τελειώνουν με αυτή την γάγγραινα. Τον συμβούλευαν λοιπόν να προχωρήσει στο σχέδιο που πρότεινα, έτσι ώστε να απαλλαγούν από την ζημιογόνα πλέον επιχείρηση ή να τους λυπηθούν από τις τράπεζες και τους φορείς και να τους στηρίξουν και πάλι αναδεικνύοντάς τους σε αρχηγούς του επαγγελματικού τους αντικειμένου. Είχαν δηλαδή, δολίως, στο πίσω μέρος του μυαλού τους και την περίπτωση της αναζωπύρωσης, της αναγέννησης και της αναδημιουργίας. Στην επανίδρυση αυτή ήλπιζαν πάρα πολύ, γιατί ήξεραν καλά πως 5 χρόνια τώρα, από τον Μάρτη του 2004, έτσι κορόιδευαν και τις τράπεζες αλλά και τους πελάτες τους. Με κομπογιαννιτισμούς και παρελκυστική τακτική. Ακόμη μια φορά πέρυσι – τέτοιος καιρός ήταν πάλι - κόντεψε να τα ‘τινάξει’ η επιχείρηση, η οποία είχε πάρει και φωτιά μάλιστα. Πήρε φωτιά και κάηκε ολοσχερώς, αλλά τα λεφτά ο Κώστας τα χρησιμοποίησε, όπως είπαμε, για να ορθοποδήσει ο ίδιος και όχι η επιχείρησή του. Από τότε φυσικά οι εκπρόσωποι της επιχείρησης του Κώστα, εξελίχθηκαν σε μεγάλα στελέχη της οικογένειας και της επιχείρησης, ενώ μέχρι πριν ήταν μόνον μαθητές Λυκείου ή καλές νοικοκυρές. Οι εκπρόσωποι. Του Κώστα.
Ο γιατρός, από απέναντι έλεγε, έλεγε, έλεγε, ανέξοδα και απερίσκεπτα ορισμένες φορές. Είχε και αυτός τα στραβά του. Άλλο, Το Τι μου γίνεσαι και άλλο Το Τι μου κάνεις. Άλλα έλεγε και ο δικός του εκπρόσωπος και άλλα ο Αλέκος μας. Ο Αλέκος δεν καταλαβαίνει και πολλά – πολλά. Τον εκπρόσωπό του, ούτε τον είπε να ανακατεύεται, ούτε τον θέλει να ανακατεύεται. Δεν τον διόρισε λοιπόν ο Αλέκος, ούτε καν εκπρόσωπος είναι. Στην δική τους οικογένεια, του Αλέκου, λένε πως είναι αρχηγός. Ε !!! και… Λέμε εμείς, μετά το δεύτερο ουίσκι, βέβαια. Με την ρετσίνα δεν το μέτρησα, πότε αρχίζουμε και κοροϊδεύουμε τον εκπρόσωπο, ε !!! συγνώμη, τον αρχηγό ε !!! συγνώμη, την γυναίκα του Αλέκου. Έλα όμως, που είναι νεότατη και όμορφη. Την ακούς, δεν σε κουράζει. Μέχρι εκεί όμως. Του γιατρού. Του απέναντι.
Για την επιχείρηση του Κώστα ο Αλέκος είχε άποψη, σχέδιο και πλάνο. Να ενταχθεί… σε ένα πρόγραμμα, έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες… ανάκαμψης. Να χρηματοδοτήσει το κράτος… την επιχείρηση και μόλις αρχίζει να ορθοποδεί… να σχηματιστεί ένας προοδευτικός συνασπισμός ανθρώπων και ιδεών… έτσι ώστε να τηρηθούν οι αναγκαίες συνθήκες…. κοινωνικής και οικονομικής συνοχής. Το είπα από την αρχή, άρα αμαρτία δεν έχω. Ανέξοδα και απερίσκεπτα. Για να βάλει το χέρι στην τσέπη και να αγοράσει την επιχείρηση του Κώστα, ούτε λόγος βέβαια. Το γνωρίζουμε, δεν έχει λεφτάκια ο Αλέκος, …μα … λέει.
Εμένα γνώμη μου ήταν βέβαια αλλά ήμουν και απαισιόδοξος. Δεν ήξερα αν θα μπορούσε να σταθεί μια τέτοια δουλειά. Δεν ήξερα αν ήταν ισόρροπα σωστό αυτό που πρότεινα ή μήπως αδικούσα κάποιον. Φοβόμουν μήπως χαλάσει ακόμη και η φιλία μας από μια τέτοια πρόταση ή απόφαση. Παρακινδυνευμένο και επικίνδυνο το σχέδιο. Μα δεν πάει άλλο. Σας το λέω ειλικρινά, το ακούω και από τον κόσμο γύρω μου. Στο καφενείο, στη λαϊκή αγορά, στην πλατεία, παντού, δεν πάει άλλο ρε Κώστα. Λαοφιλής ο Κώστας, όλοι τον γνωρίζουν και όλοι θα ήθελαν να τον βοηθήσουν, όλοι όσοι δεν έμαθαν για τα σκάνδαλά του και για τις ανομίες του. Μα οι περισσότεροι σίγουρα παρακαλάνε και θέλουν να ξεκουμπιστεί να φύγει από την θέση που βρίσκεται και έτσι να ανοίξει ο δρόμος για κάποιον άλλον. Σε καλή θέση το μαγαζί, πολλοί το λιγουρεύονται.
Πολλοί είναι αυτοί που κρυφοκοιτάζουν και καλοσκέφτονται κάτι παρόμοιο με τη δική μου πρόταση. Σκέφτονται να την στηρίξουν, την πρόταση αυτή, να αναλάβει δηλαδή ο φίλος από δίπλα την επιχείρηση. Σοβαρά πλέον προβληματισμένοι ελπίζουν κάποιος να το προτείνει, κάτι τέτοιο και αυτοί να συνηγορήσουν, να ψηφίσουν θετικά και να περάσει η επιχείρηση στα χέρια, του φίλου, του Κώστα. Μακάρι, θεέ μου….., μακάρι.
Πάλι από μακριά κοιτάζω και ξανασκέφτομαι το όλο εγχείρημα. Είναι δυνατόν ; Είναι επαρκές ; Μπορεί ο φίλος από δίπλα να διαχειριστεί και την επιχείρηση του Κώστα ; Εδώ την δική του και με δυσκολία την καταφέρνει. Τα πάει καλά, αλλά πάντα με δυσκολία και με πολύ προσωπική εργασία. Στην περίπτωση που όλοι συναποδεχθούμε κάτι τέτοιο πρέπει να βοηθήσουμε όλοι τον Γιώργο να αναλάβει και να αναπτύξει σωστά την επιχείρηση που θα έχει αφήσει ο Κώστας μας. Στην παρέα όλοι συμφωνούμε πως ο Κώστας είναι ο καταλληλότερος, αλλά τώρα τελευταία έχουμε την αίσθηση πως και ο Γιώργος μπορεί. Μπορεί άραγε ;
Η απόφαση πρέπει να είναι του ιδίου του Γιώργου. Μόνος του, με τους ανθρώπους που ο ίδιος θεωρεί ικανά δικούς του, πρέπει να αποφασίσει. Στην θέση του, ειλικρινά, δεν γνωρίζω το τι θα έκανα. Αν με ρωτήσει, δεν πρόκειται ευθεία, να του πω την άποψή μου. Με τίποτα. Ξέρει εκείνος. Ακούει από εδώ κι εκεί και πιστεύω ξέρει ποια άποψη αφήνω να εννοηθεί προς τα έξω. Προς τους φίλα προσκείμενους. Στηρίζω σίγουρα το ότι πρότεινα στην παρέα. Έτσι πρέπει να λέω. Δεν είμαι σίγουρος όμως. Δεν ξέρω.
Τελικά, εκείνο που πιστεύω πως θα κάνει ο Γιώργος είναι να μην δεχθεί. Δεν πιστεύω πως ΔΕΝ είναι χαζός ή ανώριμος για να δεχθεί. Γιατί να θέλει να πάρει και να διαχειριστεί μια επιχείρηση υπερχρεωμένη ; Γιατί ; Η οικονομική κατάσταση παγκοσμίως δεν πάει καλά. Φυσικά το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα μας φυσικά, πάει λίγο καλύτερα, επειδή οι τράπεζες μπορούν να εγγυηθούν κάποια πράγματα, κάποια ποσά. Είναι ακριβώς τα ποσά που με περισσή αναίδεια και με την ανοχή του κράτους μας κατακλέβουν. Η συμφωνία απλή και κατανοητή : Κλέψτε όσο θέλετε, αν όμως σας χρειαστώ – που δεν το νομίζω – θα σας έχω κοντά μου να λέμε στον κοσμάκη ότι θα εγγυηθούμε μέχρι 100.000 € των καταθέσεις του ; Όπερ και έγινε.
Από εκεί αν ξεκινήσεις σιγά – σιγά φτάνεις και στον Γιώργο της παρέας μας. Γιατί να θέλει λοιπόν να ανεβεί στην δύσκολη αυτή θέση. Του διαχειριστή τέτοιων καταστάσεων που ζούμε λίγο έως πολύ όλοι μας ; E ; Σας ρωτώ. Γιατί ; Να τον βάλουν είναι άλλο και άλλο να θέλει να πάει μόνος του. Άλλο είναι δηλαδή να έρθουν κάποιοι κύριοι με δύναμη, οικονομική, πολιτική, κοινωνική και να του πούνε να καβαλήσει και να ξεκινήσει έναν αγώνα επιβίωσης και άλλο είναι να τρέχει μόνος του να επηρεάζει από εδώ και από εκεί ανθρώπους και καταστάσεις. Η πολιτική του ώριμου φρούτου δεν λειτουργεί μόνο υπέρ αυτού που πέφτει. Αυτός που πέφτει έτσι κι αλλιώς μα ζήτησε να το παρουσιάσομε ως πέσιμο. Λειτουργεί λυτρωτικά θα έλεγα και γι’ αυτόν που έρχεται. Αποτελεί λύση σωτηρίας και όχι ανάγκης. Θεωρείται από όλους, την πλατιά βάση δηλαδή ως ενδεδειγμένη απόφαση και όχι τοποθέτηση άνευ ουσίας και περιεχομένου.
Λέτε όλα αυτά να διέκρινε ο Γιώργος και να περιμένει. Λέτε να θέλει να λειτουργήσουν όλα βάση προδιαγεγραμμένου σχεδίου, που συνάμα είμαστε και εμείς πρωταγωνιστές. Οδηγούμε την κατάσταση εκεί, ίσως και εν αγνοία μας. Ίσως αυτό που πρότεινα στους φίλους να αποτελούσε ένα απλοϊκό συμπέρασμα συμπεριφορών, που κάποιοι μας επέβαλαν να υιοθετήσουμε. Ίσως.
Αυτό που γνωρίζω πλέον μετά από αυτή την ανάλυση και παρουσίαση είναι πως συγχαίρω και επιβραβεύω τον Γιώργο που δεν θέλει να αναλάβει.
Εσύ θα αναλάμβανες ; ; ;
Σε ρωτάω και περιμένω μία καθαρή απάντηση. Θα πήγαινες να αναλάβεις ένα μαγαζί που βουλιάζει ; Όχι βέβαια.
Θα πήγαινες να διαχειριστείς μια κρίση, που αυτή τη στιγμή φαίνεται πως δεν έχει διέξοδο από πουθενά ; Μα πουθενά. Όχι βέβαια.
Είσαι διατεθειμένος να αναλάβεις μια επικίνδυνη κατάσταση, γενικότερα ; Όχι βέβαια. Γιατί ξέρεις πολύ καλά πως ούτε ευχαριστώ, ούτε μπράβο θα ακούσεις. Από ότι φαίνεται έτσι φαίνεται πως θα πράξει και ο Γιώργος. Δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη μιας επιχείρησης της οποίας δεν συνετέλεσε σε τίποτα για το κατάντημά της. Στο χάλι που έφτασε το μαγαζί ο Κώστας, δεν φαίνεται αποφασισμένος ο Γιώργος να το αναλάβει. Το ίδιο, έτσι όπως είναι.
Από την αρχή, θεωρούμε όλοι στην παρέα πως μπορεί να ξεκινήσει μια επιχείρηση και να την κάνει να μεγαλουργήσει. Αυτήν την κουτσή, την κολοβή, την στραβή και αλλήθωρη δεν την θέλει, με τίποτα.
Τελικά, κατέληξα μου φαίνεται πλέον σε μια άποψη. Μπράβο Γιώργο. Σωστή η απόφασή σου να μην θέλεις να αναλάβεις τίποτα και από κανέναν. Φίλοι είμαστε. Ηλίθιοι δεν είμαστε.
Μπράβο Γιώργο.
Μπράβο Γιώργο Παπανδρέου. Θεωρούμαι όλοι μας πλέον πως με το δίκιο σου δεν θέλεις να κάνεις ηρωισμούς και μεγαλοσύνες άκαιρα και άστοχα. Πρέπει να κατασταλάξει η κατάσταση. Να τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα το μαγαζί και μετά να δούμε τι θα κάνουμε. Όχι έτσι.
Έτσι με τίποτα δεν πρέπει να πάρεις το υπερχρεωμένο και κακομοιριασμένο κατάστημα και να ξεκινήσεις από πολύ πίσω για να αποδείξεις πάρα πολλά.
Μπράβο και πάλι Γιώργο.
Οι φίλοι σου, όλοι εμείς, θα είμαστε πάντα δίπλα σου. Να σε βοηθάμε. Αν μας χρειαστείς. Οι φίλοι που θέλουν το καλό σου, αλλά και το καλό του καταστήματος που θέλεις να αναλάβεις.
Φίλε Γιώργο, ξέρεις πως και για τον Κώστα το ίδιο θέλαμε και με το ίδιο πάθος τον στηρίξατε όλοι σας, όταν έπρεπε. Εκείνος … μας πρόδωσε όμως. Δεν φταίνε οι εκπρόσωποί του. Ο ίδιος φταίει. Σε μας, για μας, ο ίδιος μόνο θα φταίει. Πάντα. Μέχρι να φύγει. Ο ίδιος αλλά και εμείς, αλλά και εσείς. Τέτοιοι που είμαστε – τέτοιοι μας χρειάζονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου