Όπου συναντάω με τις παραστάσεις μου ανθρώπους γεννημένους γύρω στο 1950, μου ψιθυρίζουν με πολύ συγκίνηση και νοσταλγία, ότι στις αναμνήσεις τους, έχουν εικόνες από προσπάθειες να παίξουν οι ίδιοι στη γειτονιά τους θέατρο Σκιών όταν ήταν μικροί. Προσπάθειες όμως που στην πλειοψηφία τους είχαν άδοξο τέλος, με το κάψιμο του σεντονιού της μαμάς, από το κερί που χρησιμοποίησαν για τον φωτισμό του μπερντέ.
Από άκρη σε άκρη της Ελλάδας αλλά και της απόδημης ομογένειας που έζησε τα μικρά της στην Ελλάδα, η ίδια και απαράλλακτη ιστορία! Λές και αντάμωσε ο ένας τον άλλον! Κι όμως τόσο μακριά ο ένας από τον άλλο.
Τι ενώνει όλους αυτούς τους ονειροπόλους σημερινούς μεσήλικες; Τι τους κάνει να λέν΄ και να ξαναλέν΄ αυτό την τόσο ίδια τόσο τρυφερή ρομαντική ιστορία;
Πολλοί από αυτούς τους πενηντα-εξηντάρηδες λένε και άλλες ίδιες λεπτομέρειες: Πως φτιάχνανε αλευρόκολλα για να κολλήσουν τις χαρτοφιγούρες της «Άγκυρας» πάνω σε χουσέ χαρτόνι, και τα κοπίδια που φτιάχνανε, βάζοντας πρόκες πάνω στις ράγες που τις πάταγε το τραίνο ή το τραμ, κι άλλα κι άλλα…
Αυτό δεν γίνηκε με καμιά άλλη μορφή τέχνης και μάλιστα θεατρικής, που τα παιδιά, μέσα στο ομαδικό παιχνίδι είχαν εντάξει τότε, στις παλιές γειτονιές και τα στενοσόκακα του αραμπά, του γανωτζή και του γαλατά.
Στο σήμερα βέβαια, τα πράγματα είναι πιο εύκολα στα παιδιά. Υπάρχουν έτοιμοι μπερντέδες και φιγούρες, μα από τα παιχνίδια των παιδιών απουσιάζει δυστυχώς η ομαδικότητα.
Παρόλα αυτά και σε πείσμα της παγκοσμιοποίησης και της ατομικότητας, δειλά δειλά ξανάρχισε το παιχνίδι με τις φιγούρες. Γιατί πώς να το κάνουμε. Για να παίξεις κάποιο παιδί Καραγκιόζη, χρειάζονται οι βοηθοί, αλλά και το κοινό.
Το Υπουργείο παιδείας προς τιμήν του, δίνει άδεια στους Καραγκιοζοπαίκτες να παίζουν στα σχολεία, όμως οι δάσκαλοι ιδιαίτερα οι νεότεροι, που δεν γνωρίζουν ή δεν υποψιάζονται τον διαπαιδαγωγικό ρόλο που μπορεί να παίξει αυτή η μορφή τέχνης στη σχολική ηλικία.
Δεν γνωρίζουν ότι ο Καραγκιόζης είναι αυτός που πρωτομίλησε στους Έλληνες για τους ήρωες του ΄21, για τον Μέγα Αλέξανδρο, για τα κατορθώματα της αντίστασης στην κατοχή υψώνοντας μάλιστα με κίνδυνο της ζωής του καραγκιοζοπαίκτη την Ελληνική σημαία.
Ορισμένοι δάσκαλοι ή Διευθυντές σχολείων μάλιστα, έχοντας μαύρα μεσάνυχτα για τους συμβολισμούς και τη σάτιρα του Ελληνικού Λαϊκού Θεάτρου σκιών, βάζουν τον καραγκιοζοπαίκτη να παίξει για τα παιδάκια του νηπιαγωγείου και των τριών μικρών τάξεων…
Να γιατί θεωρήθηκε σκόπιμο να αφιερώσουμε μια ειδική μέρα στην ενθύμηση ότι αυτή η παγκόσμια τέχνη που οι ρίζες της φτάνουν στην πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος αντίκρισε την σκιά του.
Να γιατί το Πανελλήνιο Σωματείο Θεάτρου Σκιών, που ιδρύθηκε το 1958 και του οποίου έχω την τιμή να είμαι Πρόεδρος αποφάσισε να προτείνει στους παγκόσμιους φορείς Θεάτρου Σκιών και στην Ουνέσκο να αφιερωθεί η επόμενη μέρα από την Παγκόσμια μέρα Θεάτρου, δηλαδή η 28η Μαρτίου, λίγες μέρες μετά τον γιορτασμό της Εθνικής Παλιγγενεσίας, σαν η Παγκόσμια μέρα Θεάτρου Σκιών.”
Ζητούμε την συμπαράσταση οποιουδήποτε παράγοντα έχει τρόπο να βοηθήσει στην καθιέρωση και προβολή αυτού του πρώτου γιορτασμού στην Ελλάδα.
Την μέρα αυτή θα διαβάζεται κάθε φορά το μήνυμα που θα γράφουν εξέχουσες προσωπικότητες όπου παίζεται παράσταση Θεάτρου Σκιών, θα οργανώνονται ημερίδες και διαλέξεις ενώ στα μόνιμα θέατρα η είσοδος θα είναι ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
Από άκρη σε άκρη της Ελλάδας αλλά και της απόδημης ομογένειας που έζησε τα μικρά της στην Ελλάδα, η ίδια και απαράλλακτη ιστορία! Λές και αντάμωσε ο ένας τον άλλον! Κι όμως τόσο μακριά ο ένας από τον άλλο.
Τι ενώνει όλους αυτούς τους ονειροπόλους σημερινούς μεσήλικες; Τι τους κάνει να λέν΄ και να ξαναλέν΄ αυτό την τόσο ίδια τόσο τρυφερή ρομαντική ιστορία;
Πολλοί από αυτούς τους πενηντα-εξηντάρηδες λένε και άλλες ίδιες λεπτομέρειες: Πως φτιάχνανε αλευρόκολλα για να κολλήσουν τις χαρτοφιγούρες της «Άγκυρας» πάνω σε χουσέ χαρτόνι, και τα κοπίδια που φτιάχνανε, βάζοντας πρόκες πάνω στις ράγες που τις πάταγε το τραίνο ή το τραμ, κι άλλα κι άλλα…
Αυτό δεν γίνηκε με καμιά άλλη μορφή τέχνης και μάλιστα θεατρικής, που τα παιδιά, μέσα στο ομαδικό παιχνίδι είχαν εντάξει τότε, στις παλιές γειτονιές και τα στενοσόκακα του αραμπά, του γανωτζή και του γαλατά.
Στο σήμερα βέβαια, τα πράγματα είναι πιο εύκολα στα παιδιά. Υπάρχουν έτοιμοι μπερντέδες και φιγούρες, μα από τα παιχνίδια των παιδιών απουσιάζει δυστυχώς η ομαδικότητα.
Παρόλα αυτά και σε πείσμα της παγκοσμιοποίησης και της ατομικότητας, δειλά δειλά ξανάρχισε το παιχνίδι με τις φιγούρες. Γιατί πώς να το κάνουμε. Για να παίξεις κάποιο παιδί Καραγκιόζη, χρειάζονται οι βοηθοί, αλλά και το κοινό.
Το Υπουργείο παιδείας προς τιμήν του, δίνει άδεια στους Καραγκιοζοπαίκτες να παίζουν στα σχολεία, όμως οι δάσκαλοι ιδιαίτερα οι νεότεροι, που δεν γνωρίζουν ή δεν υποψιάζονται τον διαπαιδαγωγικό ρόλο που μπορεί να παίξει αυτή η μορφή τέχνης στη σχολική ηλικία.
Δεν γνωρίζουν ότι ο Καραγκιόζης είναι αυτός που πρωτομίλησε στους Έλληνες για τους ήρωες του ΄21, για τον Μέγα Αλέξανδρο, για τα κατορθώματα της αντίστασης στην κατοχή υψώνοντας μάλιστα με κίνδυνο της ζωής του καραγκιοζοπαίκτη την Ελληνική σημαία.
Ορισμένοι δάσκαλοι ή Διευθυντές σχολείων μάλιστα, έχοντας μαύρα μεσάνυχτα για τους συμβολισμούς και τη σάτιρα του Ελληνικού Λαϊκού Θεάτρου σκιών, βάζουν τον καραγκιοζοπαίκτη να παίξει για τα παιδάκια του νηπιαγωγείου και των τριών μικρών τάξεων…
Να γιατί θεωρήθηκε σκόπιμο να αφιερώσουμε μια ειδική μέρα στην ενθύμηση ότι αυτή η παγκόσμια τέχνη που οι ρίζες της φτάνουν στην πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος αντίκρισε την σκιά του.
Να γιατί το Πανελλήνιο Σωματείο Θεάτρου Σκιών, που ιδρύθηκε το 1958 και του οποίου έχω την τιμή να είμαι Πρόεδρος αποφάσισε να προτείνει στους παγκόσμιους φορείς Θεάτρου Σκιών και στην Ουνέσκο να αφιερωθεί η επόμενη μέρα από την Παγκόσμια μέρα Θεάτρου, δηλαδή η 28η Μαρτίου, λίγες μέρες μετά τον γιορτασμό της Εθνικής Παλιγγενεσίας, σαν η Παγκόσμια μέρα Θεάτρου Σκιών.”
Ζητούμε την συμπαράσταση οποιουδήποτε παράγοντα έχει τρόπο να βοηθήσει στην καθιέρωση και προβολή αυτού του πρώτου γιορτασμού στην Ελλάδα.
Την μέρα αυτή θα διαβάζεται κάθε φορά το μήνυμα που θα γράφουν εξέχουσες προσωπικότητες όπου παίζεται παράσταση Θεάτρου Σκιών, θα οργανώνονται ημερίδες και διαλέξεις ενώ στα μόνιμα θέατρα η είσοδος θα είναι ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
Μήνυμα του Προέδρου του Πανελλήνιου Σωματείου Θεάτρου Σκιών Πάνου Καπετανίδη για τον 1ο γιορτασμό της Παγκόσμιας μέρας Θεάτρου Σκιών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου