Ο ουρανός παιχνιδίζει. Τρεμοπαίζει. Λες και με κόπο προβάλλει η μέρα, μέσα από τα σπλάχνα της νύχτας. Ο κόπος γλυκός, το φως παρασύρει. Το φως λούζει την πλάση. Τα σπίτια, την θάλασσα, τους δρόμους, τα σοκάκια. Χύνεται και τρυπώνει μέσα σε κουβέρτες και μαξιλάρια. Ακάλεστος επισκέπτης μιας νέας αρχής. Τρυπώνει στα βλέφαρα και ασκήσεις προστάζει.
Πλημύρα το φως, ορίζει πορείες. Ξημέρωμα φτάνει, μιας νέας πνοής.
Γλυκιά απόλαυση, περίσσια η θέληση.
Να σιγοτραγουδήσεις μαζί με την αύρα, το χαμόγελο της νέας μέρας. Να ξεσηκώσεις όσους μπορείς, μαζί σου να τρέξουν στο παιχνίδι το καθημερινό, το λυτρωτικό, το δημιουργικό, το ατελείωτο, το γυναικείο.
Είναι γυναικείο το σάλπισμα, μικρή η φωνούλα. Γλυκιά η φατσούλα, τρυφερή η ψυχούλα.
Όσο κι αν θέλω να το αποφύγω ( δεν θέλω, το ορκίζομαι ) δεν με πάει η καρδιά.
Το πρωινό το ξύπνημα το ξέρω, το συνήθισα, το αντέχω.
Για εκείνο που ορκίστηκα και εκείνο που δε με πάει καρδιά να αφήσω, είναι η παρέα της Βάσως της Μαχαίρα, το πρωί στην Ε.Ρ.Α. Κομοτηνής. Παρέα, παρέα μου, γλυκό και ατόφιο το ξύπνημα. Μπορεί να βοηθά, μπορεί να σιγοντάρει, μπορεί ακόμη και να δίνει τον τόνο τον σωστό για την έπαρση, ένα όμως είναι σίγουρο. Την φωνή που σε παίρνει τρυφερά από τον ύπνο, από τον μισό τον θάνατο, από την άλλη σου φύση και σε ξυπνά, σε ζωντανεύει, σε δίνει πνοή και κίνηση ξανά, με αυτή την φωνή δένεσαι.
Αυτή την φωνή την αγαπάς. Με αυτήν την φωνή, άσχετα το τι λέει και πως το λέει, πορεύεσαι μέχρι να συνέλθεις, μέχρι να σταθείς στα πόδια σου.
Είναι τρυφερό, γλυκό και όμορφο να σε χτυπούν απαλά στην πλάτη για να προχωρήσεις, κάθε πρωί. Κάθε πρωί. Κάθε Πρωί. ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ.
Είναι κοινές οι τύχες μας στην Κομοτηνή μας. Όλοι εδώ συνταιριάζουμε, ομογενοποιούμαστε, δενόμαστε και προχωράμε.
Οι πλανήτες μας γνωρίζουν τις θέσεις τους. Όλοι, όλων.
Η μέρα τρέχει. Περνά.
Η ευτυχία θα ολοκληρωθεί, αν φυσικά μας αφήσει ο αθλητικός κόσμος της χώρας μας πλέον και όχι της πόλης μας. Αν δεν έχει περιγραφή αγώνων ποδοσφαίρου, λοιπόν η ξεκούραση και αναζωογόνηση γίνεται δεύτερη φύση, με ισχυρά στεγανά για να εκπαραθυρώσει ακόμη και την πρώτη, την αρχική μας φύση.
Ο μεσημεριανός ο ύπνος, γλυκός και υποτονικός, μέτριος και αναγκαίος τοποθετεί στην θέση του τον ήχο της ανωτερότητας.
Η Μαρία η Νικολάου, αναλαμβάνει με θέση μεστή και πνοή καθάρια να ζυγίσει για εμάς την ελαφρότητα της σκέψης μας. Να σηματοδοτήσει την ξεκούρασή μας και να οριοθετήσει τα όποια δεδομένα μας παρέχει. Με 2.536.256.255.678….. ενότητες και με όρια φαντασίας ανυπέρβλητα. Με φωνή κρυσταλλένια, με ερώτηση διείσδυση σε πνεύμα ανήσυχο.
Όσο κι αν θες να αράξεις, να ξεκουραστείς, να ηρεμήσεις ΔΕΝ ΘΕΣ. Προτιμάς να μην χαθείς στην αγκαλιά του ψεύτη ύπνου, για να ακούσεις τα σχόλια, τις λέξεις, τις ιδέες, τις ανησυχίες της Μαρίας. Ορισμένες φορές η διαστροφή σε αιχμαλωτίζει και ακούς, ακούς μόνο ακούς, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τι ακούγεται. Μόνον ακούς.
Ηχογραφώ τις μουσικές και τις λέξεις.
Απολαμβάνω τους ήχους και το θρόισμα.
Όσο κι αν είναι κοινοί οι πλανήτες μας, αλλά και οι τύχες μας εδώ στην Κομοτηνή μας, όσο κι αν θέλουμε μαζί να πορευόμαστε, εσείς πάντα μπροστά μας στέκεστε.
Πάντα μπροστά μας σας βλέπω, δεν μπορώ να σας προλάβω.
Πλημύρα το φως, ορίζει πορείες. Ξημέρωμα φτάνει, μιας νέας πνοής.
Γλυκιά απόλαυση, περίσσια η θέληση.
Να σιγοτραγουδήσεις μαζί με την αύρα, το χαμόγελο της νέας μέρας. Να ξεσηκώσεις όσους μπορείς, μαζί σου να τρέξουν στο παιχνίδι το καθημερινό, το λυτρωτικό, το δημιουργικό, το ατελείωτο, το γυναικείο.
Είναι γυναικείο το σάλπισμα, μικρή η φωνούλα. Γλυκιά η φατσούλα, τρυφερή η ψυχούλα.
Όσο κι αν θέλω να το αποφύγω ( δεν θέλω, το ορκίζομαι ) δεν με πάει η καρδιά.
Το πρωινό το ξύπνημα το ξέρω, το συνήθισα, το αντέχω.
Για εκείνο που ορκίστηκα και εκείνο που δε με πάει καρδιά να αφήσω, είναι η παρέα της Βάσως της Μαχαίρα, το πρωί στην Ε.Ρ.Α. Κομοτηνής. Παρέα, παρέα μου, γλυκό και ατόφιο το ξύπνημα. Μπορεί να βοηθά, μπορεί να σιγοντάρει, μπορεί ακόμη και να δίνει τον τόνο τον σωστό για την έπαρση, ένα όμως είναι σίγουρο. Την φωνή που σε παίρνει τρυφερά από τον ύπνο, από τον μισό τον θάνατο, από την άλλη σου φύση και σε ξυπνά, σε ζωντανεύει, σε δίνει πνοή και κίνηση ξανά, με αυτή την φωνή δένεσαι.
Αυτή την φωνή την αγαπάς. Με αυτήν την φωνή, άσχετα το τι λέει και πως το λέει, πορεύεσαι μέχρι να συνέλθεις, μέχρι να σταθείς στα πόδια σου.
Είναι τρυφερό, γλυκό και όμορφο να σε χτυπούν απαλά στην πλάτη για να προχωρήσεις, κάθε πρωί. Κάθε πρωί. Κάθε Πρωί. ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ.
Είναι κοινές οι τύχες μας στην Κομοτηνή μας. Όλοι εδώ συνταιριάζουμε, ομογενοποιούμαστε, δενόμαστε και προχωράμε.
Οι πλανήτες μας γνωρίζουν τις θέσεις τους. Όλοι, όλων.
Η μέρα τρέχει. Περνά.
Η ευτυχία θα ολοκληρωθεί, αν φυσικά μας αφήσει ο αθλητικός κόσμος της χώρας μας πλέον και όχι της πόλης μας. Αν δεν έχει περιγραφή αγώνων ποδοσφαίρου, λοιπόν η ξεκούραση και αναζωογόνηση γίνεται δεύτερη φύση, με ισχυρά στεγανά για να εκπαραθυρώσει ακόμη και την πρώτη, την αρχική μας φύση.
Ο μεσημεριανός ο ύπνος, γλυκός και υποτονικός, μέτριος και αναγκαίος τοποθετεί στην θέση του τον ήχο της ανωτερότητας.
Η Μαρία η Νικολάου, αναλαμβάνει με θέση μεστή και πνοή καθάρια να ζυγίσει για εμάς την ελαφρότητα της σκέψης μας. Να σηματοδοτήσει την ξεκούρασή μας και να οριοθετήσει τα όποια δεδομένα μας παρέχει. Με 2.536.256.255.678….. ενότητες και με όρια φαντασίας ανυπέρβλητα. Με φωνή κρυσταλλένια, με ερώτηση διείσδυση σε πνεύμα ανήσυχο.
Όσο κι αν θες να αράξεις, να ξεκουραστείς, να ηρεμήσεις ΔΕΝ ΘΕΣ. Προτιμάς να μην χαθείς στην αγκαλιά του ψεύτη ύπνου, για να ακούσεις τα σχόλια, τις λέξεις, τις ιδέες, τις ανησυχίες της Μαρίας. Ορισμένες φορές η διαστροφή σε αιχμαλωτίζει και ακούς, ακούς μόνο ακούς, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τι ακούγεται. Μόνον ακούς.
Ηχογραφώ τις μουσικές και τις λέξεις.
Απολαμβάνω τους ήχους και το θρόισμα.
Όσο κι αν είναι κοινοί οι πλανήτες μας, αλλά και οι τύχες μας εδώ στην Κομοτηνή μας, όσο κι αν θέλουμε μαζί να πορευόμαστε, εσείς πάντα μπροστά μας στέκεστε.
Πάντα μπροστά μας σας βλέπω, δεν μπορώ να σας προλάβω.
Δεν θέλω να σας προλάβω.
Θέλω εκεί μπροστά να στέκεστε.
Στην πορεία της ζωής μου, ύμνους να γράφεται.
Είναι λίγο, ίσως χαζό και περιττό.
Σίγουρα ανώφελο και ανούσιο για εσάς τις ίδιες.
Για εσάς τις δύο.
Μα εγώ θέλω να το πω.
Θα το πω.
Θα το πω.
Κυρίες μου,
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου