Γάμος. Μαζί στο ταξίδι της ζωής.

Ένας ακόμη γάμος έλαβε χώρα στην Μαρώνεια. Ένας νεανικός υπέροχος γάμος.
Παιδιά, να ζήσετε ευτυχισμένοι για όλη σας τη ζωή, να είστε υγιείς, να σας χαίρονται οι οικογένειές σας και καλούς απογόνους.
Μέχρι εδώ όλα καλά και άγια.

Ένας γάμος επωνύμων Κομοτηναίων, λαμπερών και ευτυχισμένων που γύρισε την πλάτη στην τοπική αγορά.
Η αγορά της Κομοτηνής που τους μεγάλωσε, τους σπούδασε, τους ανάθρεψε δημιουργικά και πετυχημένα με την άδολη φροντίδα των οικογενειών τους.
Η τοπική κοινωνία με τον μεγάλο ή μικρό οβολό της, ενίσχυε και συνεχίζει να ενισχύει τις επιχειρήσεις των γονιών τους. Η αγκαλιά των φίλων, των ντόπιων Κομοτηναίων, κράτησε και συνεχίζει να διατηρεί τις οικογένειές τους ψηλά στα μάτια και την ψυχή τους. Ο κοινωνικός ιστός, αστικός αλλά και αγροτικός, αποτέλεσε για τους γονείς και για τους νιόπαντρους σημείο αναφοράς της επαγγελματικής – οικονομικής – κοινωνικής αλλά και θεσμικής τους θέση.
Η αναφορά μονοδιάστατη και αποκαλυπτική για τους γονείς του ζευγαριού. Οι μόνοι δηλαδή που δεν έχουν ούτε στο ελάχιστο μερίδιο ευθύνης είναι το νέο ζευγάρι. Είναι φυσικό παιδιά με σπουδές και εικόνες κοσμοπολίτικες ανά τον κόσμο να θέλουν να εφαρμόσουν πρακτικές και ιδέες στον γάμο τους μοναδικές. Σωστό και θεμιτό.
Οι γονείς όμως ;
Όφειλαν να κοιτάξουν την τοπική αγορά ;
Έπρεπε να νουθετήσουν τα βλαστάρια τους έστω μια τελευταία φορά προ έγγαμου βίου ;
Κοίταμε να σε κοιτώ να ανεβούμε το βουνό.
Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο.
Οι γονείς λοιπόν με τόσα χρόνια βιοπάλης και σκληρού αγώνα για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, μοχθώντας μέσω των επιχειρήσεών τους, απευθυνόταν στους Κομοτηναίους συμπολίτες τους για την οικονομικής τους ευμάρεια. Πελάτες και φίλοι ενίσχυαν την κάθε κίνησή τους και άμεσα ή έμμεσα δρούσαν υπέρ του κοινού οικονομικού τοπικού συμφέροντος. Βρέθηκε λοιπόν η ευκαιρία να ανταποδώσουν οι γονείς την αγάπη που τόσο χρόνια τους έδειξε η Κομοτηνή. Ο γάμος των παιδιών τους.
Ευκαιρία αποτέλεσε για τους ίδιους το γεγονός του γάμου, για « να στείλουν – να δώσουν – να σπρώξουν » τα λεφτά τους σε επιχείρηση εκ Θεσσαλονίκης.

΄΄΄΄΄΄΄ Ανοίγω παρένθεση γιατί την ώρα που γράφω τώρα, πήρα να διαβάσω και τον ημερήσιο Τύπο. Έχω και εικόνα λοιπόν για τα όσα λέω – τα όσα μου μετέφεραν – αποτυπωμένα στην εφημερίδα Ο ΧΡΟΝΟΣ. Κλείνει η παρένθεση.

Καμία ντόπια επιχείρηση δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στα όσα ζητούσε το ζευγάρι ή οι γονείς τους ;
Είναι δυνατόν θεέ μου. Τα όσα γλαφυρά και όμορφα περιγράφει το ρεπορτάζ αποτελούν καινοτομίες μόνον για αυτούς που δεν παρακολουθούν τα κοινωνικά δρώμενα την τελευταία 5ετία τουλάχιστον. Η εφημερίδα καλά κάνει. Την δουλειά της κάνει και για αυτό αμείβεται. Τα όσα όμως για ‘ πρώτη φορά΄ ’ έφεραν στην Κομοτηνή οι οικογένειες των νεόνυμφων είναι σίγουρα μόδα ξεπερασμένη και χιλιοδουλεμένη από τους ντόπιους επιχειρηματίες που ασχολούνται με γαμήλιες δεξιώσεις.
Θέλει τόλμη και δύναμη η υπεροχή. Αν δεν τα έχεις καλύτερα παράταττα.
Μίλησα για υπεροχή, μην παρεξηγηθώ δεν μίλησα για ξιπασιά.
Οι περισσότεροι που ασχολούνται στην πόλη μας με catering, με δεξιώσεις γάμου γενικότερα και ενημερωμένοι είναι και διάθεση έχουν αλλά και πνεύμα συνεργασίας διαθέτουν. Αν δεν μπορούσε λοιπόν ένας μόνος του, να φέρει εις πέρας τη συγκεκριμένη δεξίωση θα μπορούσαν σίγουρα 2 ή και 3 ή και 5. Το πρόβλημα όμως δεν είναι εκεί. Το μέγα πρόβλημα είναι στην μια και μοναδική ερώτηση που υποβάλει ο καθένας για μια τέτοια δαπανηρή δεξίωση. Πόσο θα μου στοιχίσει ;;;;

Ερώτηση που υποβάλετε μόνο στους ντόπιους επαγγελματίες. Όταν περνούν τα σύνορα του Νομού μας, οι κύριοι και οι κυρίες, είπαμε αυτοί που πρέπει να πληρώσουν μια δαπανηρή δεξίωση, αποτρελαίνονται, αποχαυνώνονται και όσα τους ζητήσουν τα δίνουν, τα ακουμπούν απλόχερα. Απόδειξη η Θεσσαλονίκη που λέγαμε. Ο Θεσσαλονικιός κύριος που είχαμε δει και στην Έκθεση Θράκη 2007. Αυτόν που τον παρακαλούσαν να κάνει την δεξίωση. Αυτός που έβριζε με ακατονόμαστες λέξεις τον Πρόεδρο των Επαγγελματοβιοτεχνών κ. Λιούρτα. Ο γνωστός μας τροφοδότης του Πανεπιστημίου ( της λέσχης ).
Δεν είναι πάντα όμως η αποβλάκωση που χτυπά τους νεόπλουτους γονείς. Είναι και μια ατάκα που μου είπε φίλος και νομίζω πως έχει το δίκιο του.

<< Εδώ δεν θέλουν να δείξουν την κατσιβελιά τους και καταφεύγουν σε άλλους νομούς >>. Μου το είπε τότε που το Σωματείο Ζαχαροπλαστών είχε βγει και καταγγείλει επώνυμο Κομοτηναίο που πραγματοποίησε τα εγκαίνια του καταστήματος του στην πλατεία της Κομοτηνής και είχε προμηθευτεί τα αξιοζήλευτα μεζεδάκια του από την Ξάνθη. Από εκεί δηλαδή που είναι και η πελατεία του. Ντροπή.

Κανονικά θα έπρεπε να εφυσηχάζω, μιας και η πλειοψηφία των ντόπιων επιχειρηματιών δεν σκέφτεται και ουσιαστικά δεν συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Θεωρώ παρόλα αυτά πως είναι καιρός να εγερθούμε όλοι. Να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αποφύγουμε κρούσματα απώλειας εισοδήματος από την ευρύτερη περιοχή μας σε όλα τα επαγγέλματα.
Ώριμοι, άξιοι, νηφάλιοι, σοφοί γονείς, αυτά θα έπρεπε ακόμη να μας τα μαθαίνετε εσείς. Εσείς που με πόνο και κόπο επιχειρήσατε και επικρατήσατε στην αγορά της Κομοτηνής μας.

Σας ευχαριστούμε που βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα. Και αυτό δικό σας επίτευγμα είναι και δεν μπορεί κανένας αλαζόνας γράφων να σας το στερήσει.

ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ