Είστε όλοι απαράδεκτοι. Όλοι.

Καλοκαίρι.

Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού.

16 Ιουλίου 2008. Στο Νομό Ροδόπης. Στην πόλη της Κομοτηνής, στις παραλίες της Ροδόπης.

Ο κόσμος προσπαθεί να περιθωριοποιήσει και να ελαχιστοποιήσει τα προβλήματά του και να πάει για κανένα μπανάκι. Τα μπάνια του λαού είναι ιερά.
Τα προβλήματα υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν ασχέτως ημερών, κομμάτων, ιδεών και απόψεων.
Μαζεύτηκαν οι φορείς του τόπου με πρωτοβουλία του Νομάρχη Ροδόπης για να λύσουν προβλήματα. Χθες για τα τσιμπούρια, σήμερα για τους εργαζόμενους στα εργοστάσια Λαναρά. Όλοι οι φορείς. Όποιος είναι κάπου πρόεδρος τον φώναξαν για να συμμετέχει στην σύσκεψη. Μπράβο σαΐνια του τόπου μας. Αστέρια λαμπρά του τόπου μας. Όπου κανάλι και δηλώσεις, πρώτοι οι υπεύθυνοι φορείς του τόπου μας.

Όλοι μαζί και ο κασιδιάρης μόνος του.
Θα σας πω αμέσως ποιος είναι ο κασιδιάρης.

Εγώ, εσύ, εμείς όλοι μας, που ερήμην μας αποφασίζουν αυτοί όλοι για εμάς, χωρίς εμάς και χωρίς συντεταγμένη οριοθέτηση στόχων.
Βγήκαν προχθές και ανέφεραν πως τα τσιμπούρια τα ελέγχουν. Όλος ο Νομός βρίσκεται σε επιφυλακή, υπηρεσίες, προσωπικό, κάθε πρόσφορο μέσο. Κατάφεραν οι φορείς αυτού του τόπου και το ανακοίνωσε ο πρόεδρος του Νοσοκομείου Κομοτηνής να διαθέσουν ένα ασθενοφόρο για την παραλία του δήμου Αιγείρου ( Φανάρι-Αρωγή-Μέση ). Θα κρίνουν βέβαια αν πρέπει να πάει ή όχι το ασθενοφόρο. Αναλόγως, δεν είμαστε άιντε – άιντε εδώ. Εδώ είναι Ροδόπη. Και η Ροδόπη έχει φορείς. Πολλούς όχι χαζά.
Φώναζε και φωνάζει η εφημερίδα ‘ Ο Χρόνος ’ για την απαράδεκτη κατάσταση να μην υπάρχει ναυαγοσώστης στην παραλία της αρωγής. Κακώς όμως κρούει τον κώδωνα η εφημερίδα. Οι φορείς αυτού του τόπου ξέρουν να αντιμετωπίζουν καταστάσεις. Ήρεμα, από τα γραφεία τους, με συνοπτικές διαδικασίες και πάντα με διαιρέσεις ίνα βασιλεύουν αιώνια.

Να ένα τσιμπούρι. Πετιέται και έρχεται. Πέφτει πάνω σε ένα παιδί, σε μια ηλικιωμένη, σε έναν σωματώδη – μα άπειρο νέο. Τι κάνουμε τότε ; Τι κάνουμε ; Δεν τσίμπησε κανέναν. Φοβήθηκαν όλοι, μερικούς τους ακούμπησε ένα άκακο ή κακό τσιμπούρι.
Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στην παραλία της Αρωγής στις 11: 56 ημέρα Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008. ( το γράφω για να μείνουν στην ιστορία τα όσα έπρατταν οι φορείς του τόπου μας ).
Παραδίπλα ένα πιτσιρίκι απρόσεκτο χτυπάει κατά λάθος την αδελφούλα του με ένα ξύλο στο πρόσωπο.
Δίπλα, ένα παλιό σίδερο σκουριασμένο και μολυσμένο, καλά κρυμμένο στην άμμο έκανε το θαύμα του. Το πάτησε άθελά του ένας κύριος και τώρα φοβάται την όποια συνέχεια.
Απέναντι βλέπω δύο κυρίες. Δεν μπορώ να καταλάβω τι λένε, είναι μακριά μου, μα φαίνονται αναστατωμένες. Το μόνο που ακούω είναι : να πάμε στο Φαρμακείο.
Η σκέψη μου περιορίζεται και επικεντρώνεται και εμένα στην σωτήρια λέξη : Φαρμακείο.
Το τσιμπούρι, το ξύλο, το σίδερο και πάμπολλα άλλα περιστατικά μπορούν να πάρουν λίγο κουράγιο, μια πρώτη βοήθεια, μια απολύτως καλή λύση από ένα Φαρμακείο.
Κύριοι φορείς αυτού του τόπου, με την άδειά σας, ακούστε τα.
Τα μάθατε τα νέα, κύριοι ; Φαρμακείο δεν υπάρχει. Πουθενά. Στο Φανάρι η φαρμακοποιός πήγε για γέννα. Πήγε να γεννήσει και πάρα πολύ καλά έκανε η κοπέλα. Φαρμακείο διατηρεί, όχι νοσοκομείο για να είναι πάντα, σε διαθεσιμότητα, για όλο τον κόσμο. Αυτή είναι δουλειά άλλον να το καλύψουν.
Το γνωρίζεται αυτό κύριοι υπεύθυνοι ;
Δεν υπάρχει φαρμακείο.
Να πάτε στην Καλλίστη, μας συμβουλεύει ένας ηλικιωμένος. Όλους εμάς τους 5 – 6 ανθρώπους που χρειαζόμασταν ένα Φαρμακείο. Που ; στην παραλία της Αρωγής. Στην καρδιά του καλοκαιριού.
Πάμε.
Τα μάθατε τα νέα υπεύθυνοι του τόπου μας ;
Το Φαρμακείο στην Καλλίστη δεν λειτουργεί, κάνει διακοπές. Βέβαια ο άνθρωπος είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ενημερώσει. Στην πόρτα του φαρμακείου κολλημένη η ειδοποίηση. Μέχρι 18 / 07 κλειστό.
Αυτούς τους ανθρώπους τους ρωτήσατε κύριοι όταν λέγατε στον κόσμο πως ελέγχετε την κατάσταση με τα τσιμπούρια. Όταν λέγατε πως η τουριστική ανάπτυξη της περιοχής είναι στόχος ζωής. Χωρίς Φαρμακεία είναι στόχος αλλά δεν υπάρχει ζωή, κύριοι.

Αποφασίσατε να κλείσουν όλα τα καταστήματα και όλες οι υπηρεσίες την Πέμπτη το μεσημεράκι. Προς Θεού, ΜΗ.
Θα ξεγελαστεί κανένας να πάει με την οικογένειά του σε καμιά παραλία και αν του τύχει κάτι, δεν θα έχει Φαρμακείο. Από τα πολύ απλά μέχρι τα πλέον σοβαρότερα.
Δεν κράτησα μια φωτογραφία, από τις συσκέψεις αυτές, για να σας κατονομάσω έναν – έναν όλους και να σας ρωτήσω σε πρώτο πρόσωπο. Γιατί κύριοι δεν νοιάζεστε για όλο τον Νομό, για τα προβλήματά του και για τις αντιξοότητες του τώρα το καλοκαίρι, αλλά μεμονωμένα με μερίδα του πληθυσμού που έχει όντως πρόβλημα.
Γιατί δεν πάτε αύριο που θα κλείσετε τις υπηρεσίες σας, σε όλη την παραλιακή γραμμή του Νομού Ροδόπης. Να δείτε τα προβλήματα, να τα καταγράψετε και μετά να κάνετε σύσκεψη για να τα λύσετε.
Θα σας έλεγα να μου φέρνατε και κάποια φάρμακα που τελικά έφτασα μέχρι την Αίγειρο για να προμηθευτώ.
Ρωτάω την φαρμακοποιό της Αιγείρου και μου λέει έχετε απόλυτο δίκαιο. Καμιά οργάνωση από κανέναν φορέα. Πρώτιστα από το Σύλλογο Φαρμακοποιών. Δεν πρέπει να υπάρχει σε επιφυλακή ένα Φαρμακείο σχετικά κοντά ; Ας μας πει κάποιος ΠΡΕΠΕΙ ή ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ;
Δεν πρέπει να αρρωστήσει, ούτε να πάθει το οτιδήποτε κανένας πριν γυρίσει από τις διακοπές του ο Φαρμακοποιός του παραμυθιού.
Δεν είμαι θεωρώ μακριά από την απάντηση των υπευθύνων.
Δεν είναι δική μου αρμοδιότητα, θα πούνε όλοι. Κανενός αρμοδιότητα δεν είναι.
Και ο Πανθρακικός κανενός αρμοδιότητα δεν είναι, αλλά όλοι λίγο – πολύ τσαλαβουτάνε. Δόξα, ψήφοι, αίγλη, κοινωνική αποδοχή.
Δόξα και δύναμη έχει και ο αστυνομικός που μας φυλάει και μας φροντίζει. Μα μόλις άκουσε ο χριστιανός το τι του είπαν από τον Σύλλογο των Φαρμακοποιών, έμεινε με ανοιχτό το στόμα και προσφέρθηκε εάν είναι ανάγκη να με βοηθήσει με όποιο μέσο διέθετε η υπηρεσία του.
Απευθύνθηκα στην Αστυνομία. Το μόνο που γνώριζαν ως υπηρεσία ‘ 100 ’ ήταν ότι μάλλον στην Καλλίστη πρέπει να έχει Φαρμακείο. Ευτυχώς βρισκόμουν από έξω ακριβώς από το Φαρμακείο της Καλλίστης, γιατί στην κατάσταση που ήμουν αν δεν το έβλεπα μπροστά μου κλειστό, θα πίστευα πως υπάρχει φαρμακείο και θα εξυπηρετηθώ. Ο αστυνομικός ευγενικά μου ζήτησε να τον ξανακαλέσω για να μπορέσει να βρει το τηλέφωνο του Συλλόγου των Φαρμακοποιών. Όταν ξανακάλεσα μου είπε επί λέξει ο αστυνομικός. « Δεν περίμενα να ακούσω αυτά που μου είπαν, κύριε. Τους κάλεσα εγώ για να δω τι γίνετε και μου είπαν ( τα λένε στον αστυνομικό, που πήρε να ελέγξει την κατάσταση ) : ναι, του Φαναρίου γεννάει και της Καλλίστης ναι, κάποιες ώρες ανοίγει και κάποιες κλείνει, νομίζω δηλαδή δεν είμαι και σίγουρος, μπορεί και να λείπει διακοπές ».
Αυτά όλα για να τα λύσεις και να προσφέρεις στην όλη κατάσταση, ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι να γνωρίζεις τα προβλήματα. Δεν έμεινε όμως ώρα. Ειδικά τις τελευταίες μέρες, πρέπει όλοι εσείς οι φορείς να κάνετε γήπεδο και όχι υγεία. Να κατασκευάσετε αποδυτήρια και όχι σταθμούς υγειονομικής παρακολούθησης. Χαρτί και στυλό για να καταγράψετε πότε παίζει ο Πανθρακικός και πού και όχι μολύβι και χαρτί για την χιλιομετρική απόσταση ενός φαρμακείου από έναν οποιονδήποτε άλλο παρόμοιο χώρο παροχής βοήθειας. Στα εργοστάσια δουλεύουν 800 εργαζόμενοι, επί την οικογένεια ίσον ψήφοι. Για την παραλία της Αρωγής, που έτυχε ένας βλαμμένος να χτυπήσει και να μην βρίσκει Φαρμακείο τι μέριμνα να δημιουργήσετε και απόρροια πόσον ψήφων να είναι αυτή η λύση.
Οι υπηρεσίες του Δημοσίου αναλώνονται σε αυστηρούς ελέγχους σε μαγαζιά της πλατείας υγειονομικού ενδιαφέροντος. Καλά κάνουν. Αφού με άνεση έχουν καλύψει στοιχειωδώς την υγειονομική επάρκεια των λουόμενων και παραθεριστών, καλά κάνουν. Η τριτοκοσμική θέση των παραθεριστών συνάδει απόλυτα με την θέση και την φύση του επαγγέλματος του ελεγκτή – άρχοντα – εξουσιαστή - δυνάστη.
Εκεί που πέφτει καίει λέει ο θυμόσοφος λαός μας.
Τι νοιάζει τώρα, ειδικά τους φορείς αυτού του άτυχου τόπου, η δική μας περιπέτεια. Καθόλου, μα καθόλου.
Να κλείσω, τα όσα εξιστόρησα, ακριβώς όπως άρχισα. Ίσως μου δώσει κουράγιο και δύναμη. Ίσως είναι αρκετό για να εκτονωθώ και να μην επανέλθω με νεότερα.
Είστε όλοι απαράδεκτοι. Όλοι.