Η θρησκεία είναι “το όπιο του λαού”.
Μια αντιθρησκευτική άποψη του Μαρξ, η οποία συνεχίστηκε με την προπαγάνδα των μετά τον Μαρξ αριστερών διανοητών. Στην ιστορία η φράση αυτή δέχθηκε δύο ερμηνείες. Η μία μπορεί να χαρακτηρισθεί “σκληρή” και η άλλη “ήπια”. Σύμφωνα, λοιπόν, με την “σκληρή” ερμηνεία, η θρησκεία λειτουργεί στο λαό σαν ναρκωτικό που τον αποκοιμίζει, τον οδηγεί στην αποχαύνωση, με σκοπό την ευκολότερη δυνατή χειραγώγηση και υποδούλωσή του στα άνομα συμφέροντα της άρχουσας κάθε φορά τάξης. Σύμφωνα με τη δεύτερη “ήπια” ερμηνεία η θρησκεία δρα σαν ένα παυσίπονο των ποικίλων πόνων που κατατυραννούν τον λαό. Δεν θεραπεύει τις κοινωνικές ασθένειες, τις αιτίες των αδικιών και των καταπιέσεων, αλλά απλώς μετριάζει τον πόνο από τις συνέπειές τους με την μεταφυσική πίστη και με την μετάθεση των ελπίδων και των ενδιαφερόντων όλων των ταλαιπωρημένων πιστών στο άδηλο μέλλον, στην μετά τον τάφο ζωή.
Η ταλάντωση και η επικαιροποίηση των γεγονότων αποτελεί δύσκολο όσο και δυσνόητο πόνημα. Μα δεν παύει η ιστορία να μας διδάσκει και οι αρχέγονες φιλοσοφίες να αμφισβητούνται και άρα να παράγουν μέχρι και σήμερα ιδανικά και ιδεώδη.
Το 1840 ο φιλόσοφος Αρνέ έγραφε : “ευλογημένη να είναι η θρησκεία που στο πικρό ποτήρι των δεινών της ανθρωπότητας ρίχνει μερικές ηρεμιστικές σταγόνες πνευματικού οπίου, λίγες σταγόνες αγάπης, πίστης και ελπίδας”.
Είναι αλήθεια σήμερα επίκαιρα όσο ποτέ τα λόγια αυτά. Μας ερεθίζουν και μας τοποθετούν στους βατήρες της αναζήτησης και της έρευνας για την τελική αξιολόγηση, που ο καθένας μόνος του, μέσα του, θα προσπαθήσει.
Ζούμε την στιγμή της ταφής, του τελευταίου χαιρετισμού στον ποιμενάρχη. Ζούμε στιγμές που εκατομμύρια λαού, Ελλήνων, πιστών συρρέουν για να ασπαστούν τον ιεράρχη. Τόσος λαός. Ατελείωτος λαός. Πλήθος. Μάζα. Να προλάβει να χαιρετήσει ή να «ζητήσει» κάτι προσωπικό από τον άνθρωπο που έφυγε. Άνθρωπος ήταν γι’ αυτό και έφυγε. Δεν είναι υπεραπλούστευση, είναι πραγματικότητα. Με θρησκευτική ταπεινότητα τρέχει ο λαός να φιλήσει και να ζητήσει να μηδενίσει ο εκλιπών το κοντέρ των αμαρτιών του, παράλληλα δε να αποδείξει σε οικείους και μη την χριστιανικότητά του, την ευλαβική του κατάνυξη.
«Η θρησκευτική ταπεινότητα είναι ταυτόχρονα η έκφραση της πραγματικής ταπεινότητας και η διαμαρτυρία κατά της πραγματικής ταπεινότητας. Η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός της βασανισμένης ύπαρξης, η ψυχή ενός άκαρδου κόσμου, όπως επίσης είναι το πνεύμα των καταστάσεων που στερούνται από πνεύμα. Είναι το όπιο του λαού» είναι η φράση ακριβώς αποτυπωμένη. Ο Μάρξ σ’ αυτό το έργο δέχεται ότι “η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός, η ανάσα της καταπιεσμένης υπάρξεως, η καρδιά ενός κόσμου χωρίς καρδιά, είναι το πνεύμα σε μιά κατάσταση πραγματικότητας χωρίς πνευματικότητα”. Από αυτές τις απόψεις δεν μπορεί να εξαχθή το συμπέρασμα ότι για τον Μάρξ η θρησκεία συμβάλλει στην αποχαύνωση των λαών. Είναι ένα παυσίπονο που πρόσκαιρα ανακουφίζει, αλλά δεν θεραπεύει την ασθένεια.
Πόσοι, πότε και με ποιόν τρόπο αναρωτήθηκαν ποτέ για όλα αυτά. Πόσους επέτρεψε η Θρησκεία να αναζητήσουν. Η Θρησκεία, όχι η Εκκλησία. Η Θρησκεία έγινε συνώνυμη της ελπίδας. Και ως τέτοια υπάρχει και θα υπάρχει ασχέτως αν υπάρχουμε εμείς. Είναι όμως μόνο αυτό η Θρησκεία ;
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του δυτικού Χριστιανισμού είναι ότι θρησκειοποίησαν τον Χριστιανισμό, μετέτρεψαν την Εκκλησία σε Θρησκεία. Και έτσι καλλιεργούνται τα μίση και οι διαιρέσεις, η μαγική αντίληψη και σχέση με τον Θεό, η ανταγωνιστική διάθεση του ενός προς τον άλλο, η ατομοκρατική θεώρηση της ζωής, η ωφελιμιστική αντίληψη της κοινωνίας, η φανταστική ερμηνεία των πάντων, η συναισθηματική προσέγγιση του βίου και γενικά η άποψη ότι ο άλλος αποτελεί και είναι απειλή της δικής μας ύπαρξης. Οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις τα φωτισμένα χριστουγεννιάτικα δένδρα, οι συναισθηματικές μελωδίες, τα χρυσοποίκιλτα δώρα, οι ‘φορτωμένοι’ ναοί και μοναστήρια αποκαλύπτουν την τραγική γύμνια του ανθρώπου απέναντι στην Θρησκεία του.
Δεν αποτελεί κριτική η στάση. Δεν είναι αφοριστικός ο λόγος. Δεν είναι μειωτική κανενός, η άποψη. Δεν πέρασαν εκατοντάδες χρόνια ακόμη για να ομιλούμε και για την θυμοσοφία του λαού που λέει πως οι παπάδες φοράνε τα ράσα για να κρύβουν τα κιλά τους – τα αίσχη τους. Ζούμε το σήμερα. Το παρών μιλάει. Ακουμπάει συνειδήσεις. Οριοθετεί κινήσεις. Μόνη της η Εκκλησία δίνει τα πεπραγμένα της προς κρίση. Και βέβαια επιδέχονται κριτικής και μάλιστα αυστηρής και ουσιαστικής.
Η παρένθεση κλίνει. Ο μακαριστός εκοιμήθη. Ο κύκλος βρίσκει την αρχή του. Τον Δημιουργό Του. Η πορεία γνωστή. Η Εκκλησία προπομπός ή συνοδοιπόρος του Κράτους.
« Είναι ιστορική αλήθεια ότι η εκκλησία δια την Ελλάδα, δια το ελληνικόν έθνος, απετέλεσε την κοιτίδα της ευγνωμοσύνης του και αποτελεί την κοιτίδα των ελπίδων του. Σήμερον, περισσότερον από κάθε άλλην περίοδον της ζωής μας, έχομεν ανάγκην της βακτηρίας, την οποία απετέλεσε η Εκκλησία δι' ημάς ως λαόν. Το άγχος της καθημερινής ζωής διασπά την προσωπικότητα και δημιουργεί ψυχοπαθείς πελάτας δια τα νοσηλευτικά ιδρύματα. Η τοιαύτη κατάστασις μόνον με πλήρωσιν της ψυχής δια των απαιτουμένων ηθικών αξιών και ιδανικών είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί. Σήμερον, κλυδωνιζόμεθα όλοι ως άτομα υπό την ροπήν των ανέμων του πλήθους των γνώσεων λόγω της προόδου των επιστημών. Ο άνθρωπος γνωρίζει πολλά και ίσως αυτό αποτελεί κίνδυνον δια την ψυχική του ισορροπίαν». -έλεγε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος σε πανηγυρική τελετή στη Μητρόπολη παραδίδοντας στον εκλεκτό του, αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, έναν κόκκινο δερμάτινο τόμο. Πρόκειται για το νέο Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, το νόμο 126/69, ο οποίος επισημοποιεί τον απόλυτο έλεγχο της Εκκλησίας από το κράτος. Η χουντοποίηση της εκκλησιαστικής ιεραρχίας έχει ολοκληρωθεί. Οι σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ιδιαίτερα με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, το οποίο καταδικάζει τα βασανιστήρια και τα άλλα ανδραγαθήματα της χούντας, είναι στο χειρότερο σημείο τους. Η Ελλάς των Ελλήνων Χριστιανών έχει επιβληθεί πλήρως.
Για να έλθει και η απάντηση από τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο -κατά τη διάρκεια προγεύματος που παρέθεσε ο «αντιβασιλεύς» προς τιμήν της ιεραρχίας- να ευχαριστεί δηλαδή την «εθνικήν κυβέρνησιν»: «Συγκινούμεθα ιδιαιτέρως, διότι εφέτος ο πανηγυρισμός της Ορθοδοξίας συμπίπτει μετά μιας ειρηνικής κατακτήσεως της Εκκλησίας, εν τη χώρα μας, η οποία οφείλεται εις την Επανάστασιν της 21ης Απριλίου. Εννοώ την δια του νέου Καταστατικού Χάρτου αποδέσμευσιν της Εκκλησίας από των περισσοτέρων εμποδίων, τα οποία ετίθεντο εις την δράσιν της υπό των πολιτειακών περιορισμών και την παροχήν εις αυτήν της δυνατότητος, όπως χρησιμοποιήση όλας αυτής τας δυνάμεις εις το σωτήριον έργον της».
Με κόπο και πόνο όλες αυτές οι προσπάθειες Συνταγματαρχών και Εκκλησιαστικών. Με πολύ βοήθεια και υψηλούς στόχους πάντα η θέση του αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου. Μα . . . είπαμε εκοιμήθη.
Η αταλάντευτη πορεία και η εν ζωή διακονία δεν άφησε, κάποτε, τον σατιρικό ποιητή μας Γιώργο Σουρή ήρεμο και έγραψε :
Μια αντιθρησκευτική άποψη του Μαρξ, η οποία συνεχίστηκε με την προπαγάνδα των μετά τον Μαρξ αριστερών διανοητών. Στην ιστορία η φράση αυτή δέχθηκε δύο ερμηνείες. Η μία μπορεί να χαρακτηρισθεί “σκληρή” και η άλλη “ήπια”. Σύμφωνα, λοιπόν, με την “σκληρή” ερμηνεία, η θρησκεία λειτουργεί στο λαό σαν ναρκωτικό που τον αποκοιμίζει, τον οδηγεί στην αποχαύνωση, με σκοπό την ευκολότερη δυνατή χειραγώγηση και υποδούλωσή του στα άνομα συμφέροντα της άρχουσας κάθε φορά τάξης. Σύμφωνα με τη δεύτερη “ήπια” ερμηνεία η θρησκεία δρα σαν ένα παυσίπονο των ποικίλων πόνων που κατατυραννούν τον λαό. Δεν θεραπεύει τις κοινωνικές ασθένειες, τις αιτίες των αδικιών και των καταπιέσεων, αλλά απλώς μετριάζει τον πόνο από τις συνέπειές τους με την μεταφυσική πίστη και με την μετάθεση των ελπίδων και των ενδιαφερόντων όλων των ταλαιπωρημένων πιστών στο άδηλο μέλλον, στην μετά τον τάφο ζωή.
Η ταλάντωση και η επικαιροποίηση των γεγονότων αποτελεί δύσκολο όσο και δυσνόητο πόνημα. Μα δεν παύει η ιστορία να μας διδάσκει και οι αρχέγονες φιλοσοφίες να αμφισβητούνται και άρα να παράγουν μέχρι και σήμερα ιδανικά και ιδεώδη.
Το 1840 ο φιλόσοφος Αρνέ έγραφε : “ευλογημένη να είναι η θρησκεία που στο πικρό ποτήρι των δεινών της ανθρωπότητας ρίχνει μερικές ηρεμιστικές σταγόνες πνευματικού οπίου, λίγες σταγόνες αγάπης, πίστης και ελπίδας”.
Είναι αλήθεια σήμερα επίκαιρα όσο ποτέ τα λόγια αυτά. Μας ερεθίζουν και μας τοποθετούν στους βατήρες της αναζήτησης και της έρευνας για την τελική αξιολόγηση, που ο καθένας μόνος του, μέσα του, θα προσπαθήσει.
Ζούμε την στιγμή της ταφής, του τελευταίου χαιρετισμού στον ποιμενάρχη. Ζούμε στιγμές που εκατομμύρια λαού, Ελλήνων, πιστών συρρέουν για να ασπαστούν τον ιεράρχη. Τόσος λαός. Ατελείωτος λαός. Πλήθος. Μάζα. Να προλάβει να χαιρετήσει ή να «ζητήσει» κάτι προσωπικό από τον άνθρωπο που έφυγε. Άνθρωπος ήταν γι’ αυτό και έφυγε. Δεν είναι υπεραπλούστευση, είναι πραγματικότητα. Με θρησκευτική ταπεινότητα τρέχει ο λαός να φιλήσει και να ζητήσει να μηδενίσει ο εκλιπών το κοντέρ των αμαρτιών του, παράλληλα δε να αποδείξει σε οικείους και μη την χριστιανικότητά του, την ευλαβική του κατάνυξη.
«Η θρησκευτική ταπεινότητα είναι ταυτόχρονα η έκφραση της πραγματικής ταπεινότητας και η διαμαρτυρία κατά της πραγματικής ταπεινότητας. Η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός της βασανισμένης ύπαρξης, η ψυχή ενός άκαρδου κόσμου, όπως επίσης είναι το πνεύμα των καταστάσεων που στερούνται από πνεύμα. Είναι το όπιο του λαού» είναι η φράση ακριβώς αποτυπωμένη. Ο Μάρξ σ’ αυτό το έργο δέχεται ότι “η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός, η ανάσα της καταπιεσμένης υπάρξεως, η καρδιά ενός κόσμου χωρίς καρδιά, είναι το πνεύμα σε μιά κατάσταση πραγματικότητας χωρίς πνευματικότητα”. Από αυτές τις απόψεις δεν μπορεί να εξαχθή το συμπέρασμα ότι για τον Μάρξ η θρησκεία συμβάλλει στην αποχαύνωση των λαών. Είναι ένα παυσίπονο που πρόσκαιρα ανακουφίζει, αλλά δεν θεραπεύει την ασθένεια.
Πόσοι, πότε και με ποιόν τρόπο αναρωτήθηκαν ποτέ για όλα αυτά. Πόσους επέτρεψε η Θρησκεία να αναζητήσουν. Η Θρησκεία, όχι η Εκκλησία. Η Θρησκεία έγινε συνώνυμη της ελπίδας. Και ως τέτοια υπάρχει και θα υπάρχει ασχέτως αν υπάρχουμε εμείς. Είναι όμως μόνο αυτό η Θρησκεία ;
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του δυτικού Χριστιανισμού είναι ότι θρησκειοποίησαν τον Χριστιανισμό, μετέτρεψαν την Εκκλησία σε Θρησκεία. Και έτσι καλλιεργούνται τα μίση και οι διαιρέσεις, η μαγική αντίληψη και σχέση με τον Θεό, η ανταγωνιστική διάθεση του ενός προς τον άλλο, η ατομοκρατική θεώρηση της ζωής, η ωφελιμιστική αντίληψη της κοινωνίας, η φανταστική ερμηνεία των πάντων, η συναισθηματική προσέγγιση του βίου και γενικά η άποψη ότι ο άλλος αποτελεί και είναι απειλή της δικής μας ύπαρξης. Οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις τα φωτισμένα χριστουγεννιάτικα δένδρα, οι συναισθηματικές μελωδίες, τα χρυσοποίκιλτα δώρα, οι ‘φορτωμένοι’ ναοί και μοναστήρια αποκαλύπτουν την τραγική γύμνια του ανθρώπου απέναντι στην Θρησκεία του.
Δεν αποτελεί κριτική η στάση. Δεν είναι αφοριστικός ο λόγος. Δεν είναι μειωτική κανενός, η άποψη. Δεν πέρασαν εκατοντάδες χρόνια ακόμη για να ομιλούμε και για την θυμοσοφία του λαού που λέει πως οι παπάδες φοράνε τα ράσα για να κρύβουν τα κιλά τους – τα αίσχη τους. Ζούμε το σήμερα. Το παρών μιλάει. Ακουμπάει συνειδήσεις. Οριοθετεί κινήσεις. Μόνη της η Εκκλησία δίνει τα πεπραγμένα της προς κρίση. Και βέβαια επιδέχονται κριτικής και μάλιστα αυστηρής και ουσιαστικής.
Η παρένθεση κλίνει. Ο μακαριστός εκοιμήθη. Ο κύκλος βρίσκει την αρχή του. Τον Δημιουργό Του. Η πορεία γνωστή. Η Εκκλησία προπομπός ή συνοδοιπόρος του Κράτους.
« Είναι ιστορική αλήθεια ότι η εκκλησία δια την Ελλάδα, δια το ελληνικόν έθνος, απετέλεσε την κοιτίδα της ευγνωμοσύνης του και αποτελεί την κοιτίδα των ελπίδων του. Σήμερον, περισσότερον από κάθε άλλην περίοδον της ζωής μας, έχομεν ανάγκην της βακτηρίας, την οποία απετέλεσε η Εκκλησία δι' ημάς ως λαόν. Το άγχος της καθημερινής ζωής διασπά την προσωπικότητα και δημιουργεί ψυχοπαθείς πελάτας δια τα νοσηλευτικά ιδρύματα. Η τοιαύτη κατάστασις μόνον με πλήρωσιν της ψυχής δια των απαιτουμένων ηθικών αξιών και ιδανικών είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί. Σήμερον, κλυδωνιζόμεθα όλοι ως άτομα υπό την ροπήν των ανέμων του πλήθους των γνώσεων λόγω της προόδου των επιστημών. Ο άνθρωπος γνωρίζει πολλά και ίσως αυτό αποτελεί κίνδυνον δια την ψυχική του ισορροπίαν». -έλεγε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος σε πανηγυρική τελετή στη Μητρόπολη παραδίδοντας στον εκλεκτό του, αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, έναν κόκκινο δερμάτινο τόμο. Πρόκειται για το νέο Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, το νόμο 126/69, ο οποίος επισημοποιεί τον απόλυτο έλεγχο της Εκκλησίας από το κράτος. Η χουντοποίηση της εκκλησιαστικής ιεραρχίας έχει ολοκληρωθεί. Οι σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ιδιαίτερα με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, το οποίο καταδικάζει τα βασανιστήρια και τα άλλα ανδραγαθήματα της χούντας, είναι στο χειρότερο σημείο τους. Η Ελλάς των Ελλήνων Χριστιανών έχει επιβληθεί πλήρως.
Για να έλθει και η απάντηση από τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο -κατά τη διάρκεια προγεύματος που παρέθεσε ο «αντιβασιλεύς» προς τιμήν της ιεραρχίας- να ευχαριστεί δηλαδή την «εθνικήν κυβέρνησιν»: «Συγκινούμεθα ιδιαιτέρως, διότι εφέτος ο πανηγυρισμός της Ορθοδοξίας συμπίπτει μετά μιας ειρηνικής κατακτήσεως της Εκκλησίας, εν τη χώρα μας, η οποία οφείλεται εις την Επανάστασιν της 21ης Απριλίου. Εννοώ την δια του νέου Καταστατικού Χάρτου αποδέσμευσιν της Εκκλησίας από των περισσοτέρων εμποδίων, τα οποία ετίθεντο εις την δράσιν της υπό των πολιτειακών περιορισμών και την παροχήν εις αυτήν της δυνατότητος, όπως χρησιμοποιήση όλας αυτής τας δυνάμεις εις το σωτήριον έργον της».
Με κόπο και πόνο όλες αυτές οι προσπάθειες Συνταγματαρχών και Εκκλησιαστικών. Με πολύ βοήθεια και υψηλούς στόχους πάντα η θέση του αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου. Μα . . . είπαμε εκοιμήθη.
Η αταλάντευτη πορεία και η εν ζωή διακονία δεν άφησε, κάποτε, τον σατιρικό ποιητή μας Γιώργο Σουρή ήρεμο και έγραψε :
“Πολλά τα έτη Δέσποτα, θέλω παπάς να γίνω
πιστεύω πως δεν έρχεσαι με χέρια αδειανά
Ας χειροτονηθώ παπάς και όσα θες σου δίνω
ως τόσο πάρε κάμποσα Δεσπότη μου λιανά
Και ο Δεσπότης τον παπά απ’τα μαλλιά αρπάζει
και άξιος και άξιος ο κόσμος του φωνάζει”.
Το αν δικαιώθηκε ή όχι ο ποιητής είναι το ζητούμενο και στις μέρες μας. Ο ποιητής πέθανε εν έτη 1919, δεν κοιμήθηκε. Και η ζωή όπως και σήμερα συνεχίστηκε και χωρίς τον Σουρή. Το 1938, ο ηττηθείς Χρύσανθος ο από Τραπεζούντος, κατέφυγε στα Δικαστήρια και ευνοούμενος από την δικτατορία Μεταξά πέτυχε την ακύρωση της εκλογής του Δαμασκηνού, που φυλακίστηκε στην μονή Φανερωμένης της Σαλαμίνας, φρουρούμενος σαν κακούργος από χωροφύλακες για δυο χρόνια. Ο Δαμασκηνός πήρε την ρεβάνς όταν οι Γερμανοί έδιωξαν τον Χρύσανθο.
Ο Κ.Τσάτσος, αρμόδιος υπουργός τότε, ομολογεί στην «Λογοδοσία μιας ζωής»: «…κατέληξα πως ο πιο κατάλληλος θα ήταν ο Σπυρίδων των Ιωαννίνων», «ο παμπόνηρος καλόγερος» που είχε κατέβει στην Αθήνα «και εγκαταστάθηκε στο σπίτι της παλιάς του φίλης της Χατζημιχάλη στην Πλάκα» για να πάρει μέρος στις ζυμώσεις. Με κυνισμό ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας, περιγράφει την τελετή της προαποφασισμένης εκλογής με τυρεία (παρασυναγωγή) όπου «κάθε μητροπολίτης…μεγαλόφωνα προσευχόταν στη μέση του ναού να κατέβει το Άγιον Πνεύμα». Ο αγωνιών υποψήφιος Γεννάδιος ψιθυρίζει στον Τσάτσο «Να δούμε ….πόσοι θα με γελάσουν» κι αυτός «μειδίασε» επειδή ήξερε «περίπου που το πάει το Άγιον Πνεύμα», που όπως αποκαλύφθηκε «είχε πολλούς εκτρέψει από αυτά που είχαν τάξει στον Γεννάδιο».
Ο Ιάκωβος εκλέχτηκε το 1962 αρχιεπίσκοπος Αθηνών, παρά την κατακραυγή για σεξουαλικά σκάνδαλα κάτω από την προστασία χιλιάδων αστυνομικών, που φρουρούσαν τον μητροπολιτικό ναό, σε σιδερόφρακτο κλοιό. Δεκατρείς ημέρες μετά έπεσε κάτω από το βάρος των φημών για να επιστρέψει σαν να μην συνέβη τίποτα στην αρχική του μητρόπολη. Η εκλογή των Ιερώνυμου και Σεραφείμ, προκατόχων του Αγιώτατου Χριστόδουλου υπήρξε μια παρωδία, αφού αντίστοιχα οι Χούντες Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη καθώρισαν αυθαίρετα την σύνθεση του εκλεκτορικού σώματος των αρχιερέων. Στην ολιγομελή Σύνοδο των “αρίστων” που εξέλεξε τον Ιερώνυμο, συμμετείχε και ο διαβόητος Πρεβέζης. Στην ευρύτερη Ιωαννιδική Σύνοδο που εξέλεξε τον Σεραφείμ, αποκλείστηκαν όσοι αρχιερείς εξελέγησαν επί Παπαδόπουλου.Η Σύνοδος που εξέλεξε τον Αγιώτατο Χριστόδουλο ήταν ίσως η πρώτη που συγκροτήθηκε για τον σκοπό αυτό νομότυπα, και που οι εργασίες της διεξήχθησαν χωρίς παρατράγουδα. Διεκδικεί όμως ρεκόρ παρασκηνιακών συναλλαγών, που κατέγραψε ο Τύπος Αργότερα ο άγιος Ιερώνυμος των Θηβών κατηγόρησε κύκλους της Ιεραρχίας, πως έστησαν το γνωστό σκάνδαλο των οικονομικών, για να βλάψουν την υποψηφιότητά του.
Σε μια δήλωση του ο μακαρίτη δεσπότη Περιστερίου Αλέξανδρου, αναφέρει : “..αυτή τη στιγμή δεν βλέπω αντικαταστάτη του Σεραφείμ. Χειρότερους βλέπω, καλύτερους δεν βλέπω. Μακάρι να είχαμε ένα φωτεινό πρόσωπο, που να ήταν δυνατό να εκλεγεί. Γιατί τα φωτεινά πρόσωπα δεν μπορούν να εκλεγούν. Πρέπει να είσαι θολός άνθρωπος για να σε εκλέγουν οι σκοτεινοί”.
” ‘Άγιε γέροντα…δώσε μου την τίμια ψήφο σου κι εγώ θα σού χαρίσω μια χρυσοποίκιλτη μίτρα’.Το περιστατικό…δεν είναι το μόνο. Δεκάδες μητροπολίτες λαμβάνουν καθημερινά τηλεφωνήματα και υποσχέσεις από υποψήφιους που υπόσχονται….μέχρι χρυσοποίκιλτες στολές, αξίας πολλών εκατομμυρίων. Τώρα που βρίσκουν τα χρήματα;….στα ταμεία της μητρόπολης που θα διαποιμάνουν”. Αυτή είναι η μια μέθοδος για να δελεαστεί τα Άγιο Πνεύμα. Την άλλη την βλέπουμε καθημερινά στις οθόνες μας και η οποία πρεσβεύει : “Θα γεμίσουν τα κανάλια από σκληρό πορνό με παπάδες και δεσποτάδες! ..”.
Το άθλημα λοιπόν γνωστό. Οι κανόνες του καταγεγραμμένοι από τους ίδιους ίσως που λαμβάνουν μέρος, όσο και αυτό αν ακούγεται αντιδεοντολογικό. Η έναρξη δόθηκε. Η 1η του Φλεβάρη. Να ξεπροβοδήσουμε τον εκλιπών και θα δεις το τι έχει να γίνει. Η λήξη κοντά. Η 7η μηνός Φεβρουαρίου του σωτήριου έτους 2008 πολύ σιμά για να πάμε με αγιότητα και ταπεινότητα. Άρα λοιπόν όποιος προλάβει.
Όποιος προλάβει να ακούσει το Άγιο Πνεύμα. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως το αποτέλεσμα είναι τελειωμένο εδώ και πολύ καιρό. Άλλοι πάλι δεν συμφωνούν με το πολύ καιρό. Ίσως παίχτηκε κάτι τους τελευταίους 3 μήνες. Όχι παλαιότερα.
Κλείνοντας να προτείνω. Η ιστορία και η φιλοσοφία με την οποία καταπιαστήκαμε αυτό επιβάλει. Να μην κριτικάρεις και να μην αφορίζεις μόνον. Να προτείνεις κιόλας. Εκεί είναι το δύσκολο. Καθόλου θα έλεγα και η εξήγηση απλή, λιτή, εφαρμόσιμη, ΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ. Συνυπογράφω λοιπόν τα λεγόμενα του κ. Καρκαγιάννη την εποχή της εκλογής του Χριστόδουλου απευθυνόμενος στους υποψήφιους. Επίκαιρα θα είναι πάντα.
Σπουδή και μνημείο στις γενιές που ακολουθούν εμάς. : “περιφέρεσθε συναλασσόμενοι και συνωμοτούντες, εκτοξεύοντες ο είς εναντίον του άλλου ακατανομάστους κατηγορίες και φρικτές αιτιάσεις…” και προτείνει να αποσυρθούν όλοι οι δεσποτάδες και “απαλλαγμένοι ¨από τις κατά κόσμον φιλοδοξίες, τις οποίες ο Σατανάς αυτοπροσώπως ενέσπειρε” στις ψυχές τους, να αναδείξουν ένα νέο αρχιμανδρίτη ως αρχιεπίσκοπο που “..δεν πρόλαβε ακόμη να διαφθαρεί” αλλά και γιατί θα βρίσκεται “εκτός του κύκλου των μεταξύ σας διαβολών, συκοφαντιών και ποικίλων και άκρως σκανδαλιστικών λοιδωριών”.
____________________________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου