Η ελπίδα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Η απαρχή μιας νέας χρονιάς σηματοδοτεί την οριοθέτηση νέων στόχων και προπάντων προσδιορίζει νέες προοπτικές, βασισμένες στην γνώση του παρελθόντος. Μια διαδικασία αέναη και ανθεκτική μέσα στη διάρκεια του χρόνου με την μεταφυσική του έννοια. Απολογισμοί και ισοζύγια στο τέλος κάθε χρόνου, ελπίδα και πορεία προοπτικής με την έλευση της κάθε νέας χρονιάς. Για λίγες μέρες ή λίγες ώρες ζούμε την ανάταση της διεκδίκησης του ονείρου, της εδραίωσης της αυτοκυριαρχίας μας. Μετά όλα ξεχνιούνται, μας παίρνει από κάτω η καθημερινότητα και μας οδηγεί όπου και όποτε θέλει. Συνεχιστές της ζωής που είχαμε ήδη, δημιουργούμαι ψευδαισθήσεις πως κάτι θα αλλάξει και θα πάει καλύτερα ο δρόμος μας, η πορεία μας. Γίνεται έτσι η ελπίδα συνώνυμο της νωθρότητας και η τελευταία από μόνη της δεν παράγει, δεν δημιουργεί. Εγκλωβίζει τη σκέψη και τις ιδέες σε μια ατέρμονη συζήτηση εγωκεντρική, δίνοντας πεδίο δράσης στην όποιας μορφής εξουσία ή δράση να κυριαρχεί και να επιβουλεύεται κάθε λογής εξέλιξη.

Γίνεται τελευταία, μετά την 11η του Νοέμβρη, πολύς λόγος για την συμμετοχική δημοκρατία και την αυτό-οργάνωση στο πολιτικό χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η ιδέες, οι απόψεις και η καταγραφή τους δίδουν κύρος στην ανοιχτή συζήτηση, εφόσον η κοινή συνισταμένη όλων όσων συμμετέχουν είναι ο σαφής προσδιορισμός των θέσεων του κινήματος στην νέα εποχή. Όταν οι συνθήκες και ο στόχος είναι μόνον η επιβουλή της εξουσίας τότε και η σκέψη λοξοδρομεί αλλά και οι προτάσεις ως ανοιχτό βιβλίο προδίδουν τον τακτικισμό τους. Δεν αποτελεί έννοια κενού περιεχομένου ο επαναπροσδιορισμός της ιδεολογίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δεν μας χρειάζεται ένα νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Μας χρειάζεται, χρειάζεται στον τόπο ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην νέα εποχή.

Τα αποτελέσματα δεν είναι ικανοποιητικά όποια μέτρηση και αν χρησιμοποιηθεί ως πεδίο εργασίας. Δεν ήταν καλά τα εκλογικά αποτελέσματα, ούτε τα σημερινά με τα αναρίθμητα προβλήματα που ταλανίζουν την κυβέρνηση της χώρας. Ιστορικές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι προσπάθειες στελεχών του κινήματος να προσδώσουν μια θετική έννοια σε οποιαδήποτε δημοσκόπηση βλέπει το φως της δημοσιότητας, αναλύοντας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της έρευνας ή άλλοτε τους δείκτες που ξεπερνούν κατά τοις χιλίοις τα αντίπαλα στρατόπεδα.

Η συζήτηση πριν από ένα χρόνο περίπου στρεφόταν γύρω από τα καμπανάκια και τις καμπάνες που ήχησαν στο Σοσιαλιστικό Κίνημα της χώρας μας. Έκτοτε ουδέν. Έπρεπε να απορροφηθούν και οι εσωτερικοί κραδασμοί, να διασυρθούν πρόσωπα και καταστάσεις για να προχωρήσει προς την αναγεννημένη κατεύθυνση η παράταξη. Οι στρογγυλοποιήσεις έγιναν, μα και αφότου συγκεκριμενοποιήθηκαν και καταδείχθηκαν, πάλι ουδέν. Ο αρχηγός επαναβεβαίωσε την θέση του, λες και το είχε ανάγκη, αλλά δεν κατάφερε έως τώρα να χρησιμοποιήσει την δυναμική που η βάση του έδωσε. Από εδώ και πέρα οι μηχανές έσβησαν. Να αναδείξει την αίγλη του αρχηγού, του προσφάτως εκλεγμένου ή σου δίνω άλλη μια ευκαιρία, δεν μπορεί. Το έργο τελείωσε και το εισιτήριο ήταν για μια παράσταση. Τα διαρκείας τα δώσαμε δώρο στους χορηγούς της παράστασης. Αυτοί κινούν τα νήματα. Δεν αποτελεί μομφή προς κανέναν, πως είναι μαριονέτα του συστήματος. Προς θεού. Τα νήματα τα κινούν πάντα και παντού οι σπόνσορες.

Το συνέδριο έρχεται. Απειλητικό και δύσκολο. Σύνθετο και ριζοσπαστικό. Τα κουφάρια παραμένουν στις θέσεις τους για να προετοιμάσουν, λέει , το συνέδριο. Γιατί αν έδιωξαν τον Κουλούρη, δεν ξέρει κανένας άλλος να κάνει συγκεντρώσεις και βουή ; Ξέρουν και πολύ καλά μάλιστα οι γνωστοί εδώ και 30 χρόνια άνθρωποι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να τοποθετούν καταστάσεις. Να στήνουν παιχνίδια. Να δημιουργούν εντυπώσεις και τελικά να πετυχαίνουν αυτό που οι ίδιοι, οι πολλοί, θέλουν. Αυτό είναι παρακμή. Αυτό λέγεται κατάντια. Πάλι οι ίδιοι άνθρωποι, στις ίδιες θέσεις με την προσθήκη βέβαια της ανανέωσης. Το νέο αίμα μπροστά. Οι νέοι άνθρωποι να βγουν μπροστά, με νέες ιδέες και ιδανικά. Και πάλι αυτοί θα είναι 5 έως 7 άτομα στους 3.000 συνέδρους. Φρέσκιες ιδέες. Ακούγεται σαν τις φράσεις που κανείς μας δεν ξεχνά : « Περήφανα νιάτα, τιμημένα γηρατειά ». Κρατάμε τα γηρατειά μπροστά και δε βαριέσαι τα νιάτα έχουν ακόμη καιρό μπροστά τους. Μέχρι που τα νιάτα γυρνάνε την πλάτη, δεν θέλουν να ξανακούσουν για το κίνημα και ψάχνονται. Στην γειτονιά μας ψάχνονται. Όσοι ξέφυγαν προς τα δεξιά ήταν για να βολευτούν. Δεν ήθελαν να πάνε. Μα αν τους διώξεις και ο αντίπαλος τους δώσει θέση καλή και ικανοποιητικά έμμισθη, δεν είναι βλάκες να σε παρακαλούν κιόλας. Όλοι κάπου εδώ γύρω είναι. Λίγο αριστερότερα, περισσότερο κεντρώα αλλά πάντως αριστερά της διαχωριστικής γραμμής. Πως τους κατακτάς είναι το ζητούμενο.
Η γενιά που μεγάλωσε με κυβερνήσεις ΠΑ.ΣΟ.Κ. να μην θέλει να συναναστραφεί με το κίνημα. Αξιοπερίεργο όσο και ελπιδοφόρο. Μια γενιά ανθρώπων όπου οι γονείς τους έδρασαν και λειτούργησαν μέσα στις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη, έχει σίγουρα ερείσματα για εναγκαλισμό και διαβεβαίωση. Άνθρωποι που ζουν σήμερα και εργάζονται χωρίς βιώματα από την ‘ επάρατη δεξιά ’ έχουν ανατραφεί, σπουδάσει, καλλιεργηθεί με δημοκρατικές ιδέες, με αριστερά ιδεώδη και τέλος με κοινωνική συνοχή. Δεν τους δηλητηρίαζαν καθημερινά τα media με σκάνδαλα. Από την ημέρα όμως που αυτά έκαναν την εμφάνισή τους, επί ΠΑ.ΣΟ.Κ. βέβαια, ένα μεγάλο ερωτηματικό πλανάτε στην σκέψη και στο βλέμμα των νέων αυτών. Και το ερωτηματικό αυτό παραμένει μόνιμο και ανεξίτηλο, σαν το σήμα των καναλιών που φαίνεται αχνό όταν προβάλουν την τάχα αποκλειστικότητά τους. Κάποιοι φταίνε. Ποτέ όμως δεν πλήρωσαν. Αντίθετα αναδείχθηκαν.
Εδώ ακριβώς όμως γεννιέται και η ελπίδα για όλους αυτούς τους νέους. Η ελπίδα για το κίνημα. Η πρόκληση, το στοίχημα, η ταυτοποίηση.

Μπορεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για να γίνει νέο ή καλύτερα να πρεσβεύει κάτι νέο να αγκαλιάσει όλους τους νέους. Όλους. Τους νέους. Να αγκαλιάσει, όχι να κοιτάξει στα μάτια. Δεν αρκεί. Έχουν φάει παραμύθι οι νέοι, άπειρο και από μάτια και από χείλη, που μόνον έταξαν. Όχι θέσεις και βόλεμα. Έταξαν ανανέωση και ελπίδα. Και δεν την είδαν. Δεν την αντίκρισαν στην καθημερινή ζωή τους. Μαύρα γράμματα σε άσπρο χαρτί. Κούφια λόγια – όμορφα λόγια.
Ο κόσμος θέλει, χρειάζεται, ποθεί, ελπίζει, προσδοκά ανανέωση. Στις ιδέες, στις κινήσεις μα πάνω απ’ όλα στα πρόσωπα. Θέλει νέες φάτσες. Όχι αναγκαστικά όμορφα πρόσωπα. Άφθαρτα και νέα άτομα θέλει. Θέλει καμιά 50 κλώνους του Τσίπρα να έρθουν να σηκώσουν το κίνημα στα χέρια τους και να το αναδείξουν. Δεν θέλουν να το πάνε στην εξουσία. Μια καλή, υγιής και μερακλίδικη παρέα θέλουν να κάνουν. Μια παρέα αρχών. Μια παρέα ιδανικών. Μια παρέα με στόχους. Μια φιλική συντροφιά όπου θα ξέρει ο καθένας τι καπνό φουμάρει ο άλλος. Δεν θέλει θεματοφύλακες το σύστημα. Δεν θέλει αρχηγούς η παρέα. Δεν έχει ανάγκη από συμφέροντα η παρέα. Δεν θέλει κόλπα και ίντριγκες. Νιάτα θέλει. Μόνον νιάτα.

Θέλει και πλάτες η παρέα. Πισινή. Όλους τους παλιούς. Τα παλιά στελέχη του Κινήματος που μάτωσαν για την παράταξη. Ξέρουν πώς να τους ζητήσουν βοήθεια. Ξέρουν πολύ καλά να τους αγαπήσουν και να βοηθηθούν από τους γηραιότερους. Όπως και ξέρουν να τους απομονώσουν. Να τους περιθωριοποιήσουν, όσους δεν πρέπει να μείνουν στην παρέα.
Είναι ευκαιρία τώρα να δημιουργηθεί το ρεύμα αυτό. Γιατί αυτό είναι ρεύμα. Το άλλο του Βενιζέλου είναι κλεμμένο ρεύμα, τριφασικό, από τις καλένδες της διαπλοκής. Είναι μοναδική η στιγμή να δημιουργηθεί ένα ρεύμα, μια παρέα με αρχηγό τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος θα φωνάξει στην παρέα μας και τον Αλέξη. Οι νέοι πρέπει και μπορούν να βγουν μπροστά και ο Τσίπρας το έκανε το βήμα προς τα εμπρός. Όλοι μαζί λοιπόν. Αξίζει ο τόπος μας την αναγέννηση. Αντέχει η κοινωνία μας διαβούλευση και κοινό τόπο δουλειάς. Αριστερή προοπτική με κυβερνητική εμπειρία.

Συζητήσεις, απόψεις, γίνονται bloggoσυνεντεύξεις, παράγεται πνεύμα με όραμα, δημιουργούνται εξελίξεις, δρομολογούνται αλλαγές. Όλα αυτά πρέπει κάποιος να τα συνθέσει. Να ηγηθεί πραγματικά και τρέξεις προς το μέλλον. Λίγων τα πόδια θα αντέξουν να ακολουθήσουν. Να ξυπνήσει ένα πρωί ο αρχηγός και να μην κλείσει μάτι εάν δεν κάνει αυτό που αρμόζει στο κίνημα, στον κόσμο του, στην Ελλάδα μας. Όσο και αν χρειαστεί, μερόνυχτα, μήνες. Όταν σχολάει ο αρχηγός, ο ηγέτης, στις 14 : 00 το μεσημέρι από την πολιτική του ενασχόληση με το κόμμα, δεν περιμένουμε και πολλά πράγματα. Ακόμη και αν οι αντίπαλοι δεν ξέρουν ούτε να αυτοκτονούν. Ακόμη και αν σου παραδίδουν τα κλειδιά, εάν δεν είσαι εκεί γιατί σχόλασες ( ούτε σε υπηρεσία δε κάνουν έτσι ) δεν γίνεται να αναλάβεις την νέα διακυβέρνηση. Τα κείμενα δεν κάνουν τους αρχηγούς. Τα κείμενα όσο σωστά και να διαβαστούν, αποτελούν εργαλείο δουλειάς. Ο ιδρώτας και οι ατελείωτες συζητήσεις με νέους, δημιουργούν ιδανικά και πρότυπα στην νεολαία μας. Στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στο δρόμο. Είναι πολύ ψηλά τα γραφεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ακόμη πιο ψηλά στέκουν τα στελέχη του. Η συζήτηση κρατάει και τον αρχηγό και όλους όσους θέλουν να κατέβουν στο πεζοδρόμιο και ακόμη μια ευκαιρία πάει χαμένη.

Ο λαός ελπίζει. Περιμένει. Αν κάποιοι το κατάλαβαν ή το καταλάβουν μέχρι το συνέδριο, το πρώτο που έχουν να κάνουν είναι να πετάξουν τα χαρτάκια με τα ονόματα που κυκλοφορούν στα σαλόνια - συγνώμη, στα γραφεία ήθελα να πω του κόμματος για το ποιοι πρέπει να είναι οι αρεστοί σύνεδροι. Δεν εννοώ τα χαρτάκια με τα ονόματα, εννοώ την νοοτροπία αυτή να πετάξουν. Τα χαρτάκια με ονόματα στο συνέδριο θα καταντήσουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όχι κίνημα, αλλά χαρτοπόλεμο. Και είναι ανάγκη να το κάνουν όλοι. Εάν δεν το κάνουν, ε ! γι’ αυτό είναι ο αρχηγός. Για να μαλώνει τους άτακτους. Να τους τιμωρεί. Και αν δεν συμμορφώνονται και πάλι, τότε ο ηγέτης τους δείχνει την έξοδο για να προστατεύσει το οικοδόμημά του. Το κίνημα. Τον λαό. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ.