Μια πολύ έξυπνη και πρακτική ιδέα διάβασα σήμερα σε τοπική εφημερίδα, για το δάσος της Νυμφαίας. Οι εκατοντάδες εγγεγραμμένοι άνεργοι του τοπικού Ο.Α.Ε.Δ. που επιχορηγούνται με 350 έως 450 Ευρώ μηνιαίως να κάθονται στον παχύ ίσκιο της Νυμφαίας με ένα πυροσβεστήρα στα χέρια και έτσι ουσιαστικά να προστατεύουν τον πνεύμονα της πόλης μας.
Ο συμπολίτης μας που χρόνια τώρα « ταλαιπωρεί » με το παραγωγικό του πνεύμα, την δυναμική του ευαισθησία και την αιχμηρή του προτροπή σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος μας εκπλήσσει και πάλι.
Είναι ουσιαστικά μια πρόταση, μια αναφορά και μια τοποθέτηση σε ένα θέμα που ‘ καίει ’. Οι άνεργοι αυτοί που θέτοντας ως υπόθεση εργασίας τον αριθμό 500, είναι πρωτίστως εγκλωβισμένοι σε ένα γραφειοκρατικό σύστημα το οποίο τους επιβάλλει νόμους και υποχωρήσεις για την απολαβή του επιδόματός τους.
Σε πρώτη φάση αν αυτοί οι 500 άνεργοι υπερβάλλουν ευατούς και θεωρήσουν ως δεδομένη την επιχορήγησή τους, περνούν στην διαδικασία υλοποίησης της παραπάνω πρότασης. Και πάλι θεωρώ χάριν συντομίας της συζήτησης ότι όλοι τους δέχονται να συζητήσουν έστω την πρόταση και πως κανείς δεν θα αποφύγει καθ’ ολοκληρία την θέση αυτή.
Από τους 500 κυρίους και κυρίες ανέργους ένα 20% πιστεύω πως πρώτα απ’ όλα θα ζητήσει να μάθει πόσα επιπλέον θα παίρνει. Η πρόταση του συμπολίτη μας θεωρεί πως επιβάλλεται μια αύξηση στο ήδη επίδομά τους.
Και εδώ αρχίζουν οι απώλειες.
Το 20% λοιπόν των ανέργων θα θεωρήσει ως ψίχουλα την επιπρόσθετη αμοιβή του και θα χαρακτηρίσει ως απαράδεκτο το μέτρο αυτό και θα την ‘κάνει’ με ελαφρά πηδηματάκια.
Ένα 20% πιστεύω πως ευχαρίστως θα πραγματοποιούσε την οποιοδήποτε θυσία για την πόλη του, την πατρίδα του με την ιδιοτέλεια του κάτι να προσμένει για μετά. Εξηγούμαι, λέγοντας πως εάν τους το ζητήσει ένας Βουλευτής, ο Νομάρχης, ο Δήμαρχος, ένας παράγοντας τέλος πάντων που δένει και λύνει, θα προθυμοποιηθούν να πραγματοποιήσουν κάθε του επιθυμία με το δεδομένο της « αντιπαροχής ». Είναι όμως γνωστό πως οι πολιτικοί αυτού του τόπου τουλάχιστον δεν πέφτουν εύκολα σε τέτοιες παγίδες εάν και αυτοί δεν έχουν κάποια διαβεβαίωση για κάτι παραπάνω από τους παραπάνω. Μας έφυγαν και αυτοί, λοιπόν.
Το μεγάλο ποσοστό περίπου το 40% των ανέργων θεωρεί πως εντός δικαίου επιχορηγείται για να <<<< κάθεται >>> , γιατί μια ατυχία στην ζωή τους έθεσε εκτός του παραγωγικού δυναμικού του τόπου. Δεν συζητά, δεν διαπραγματεύεται, δεν διακινδυνεύει τίποτα από τα κεκτημένα του. Τίποτα.
Μας έμειναν λίγοι αλλά καλοί, πιστεύω.
Οι υπόλοιποι λοιπόν, δεν θεωρούν εαυτούς ανέργους με την στενή έννοια του όρου.
Είναι όλοι αυτοί που παράλληλα με την επιχορήγησή τους, ψάχνουν για δουλειά εναγωνίως. Επιστρατεύουν τις γνωριμίες και τις σχέσεις τους με οποιονδήποτε ( και καλά κάνουν ) και αναζητούν πραγματικά εργασία. Εντρυφούν σε προγράμματα του Ο.Α.Ε.Δ. π.χ. stage, επιχειρηματικότητα και αξιολογώντας την θέση τους, σχεδιάζουν για το μέλλον τους. Αυτοί γιατί να πάνε στο βουνό ; Να κάνουν τι ; Είναι όλοι αυτοί που ενδεχομένως θα στελεχώσουν κάποιες επιχειρήσεις με ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ε, τι έγινε, δεν έμεινε κανένας ;
Οι ελάχιστοι για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα πάντα θα υπάρχουν.
Διασαφηνίζοντας τα όσα ανέφερα θα ήθελα να τονίσω πως ο συμπολίτης μας έριξε μια πρόταση. Η δουλειά της κοινωνίας, των φορέων αυτού του τόπου είναι να την αξιολογήσουν, να την αναλύσουν και να την μεταλλάξουν αν θέλετε προς το καλύτερο.
Η ουσία, η μεστή πραγματικότητα είναι η πρόταση.
Εάν δεν υπάρχουν προτάσεις δεν υπάρχουν αντιπροτάσεις και άρα δεν προχωράει τίποτα.
Εύγε λοιπόν για την πρόταση.
Ουαί γραμματείς και Φαρισαίοι εάν καεί το δάσος μας. Τότε πια όλες οι προτάσεις για την αναδάσωση και την αποκατάσταση των ζημιών θα είναι καλές, μα καθυστερημένες.
{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου